Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Απορώ…

Θα κάνω έναν μικρό πρόλογο… αναγκαστικά γιατί διαβάζοντας τα παρακάτω μπορεί να φανεί… εγωκεντρικό το κείμενο, αλλά δεν σκέφτομαι έτσι… έχω όμως εξηγήσει πολλάκις ότι παίρνω ως παράδειγμα τον εαυτό μου γιατί δεν μου αρέσει να κρίνω άλλους ανθρώπους, που πολύ απλά δεν ξέρω την ζωή τους, τα ζόρια τους, τις συνήθειές τους… Απλά απορώ…


Και εξηγώ… Είμαι μια μαμά τριών παιδιών, χωρίς «υπηρετικό προσωπικό», χωρίς περιουσία και χρήματα περισσευούμενα (δεν κλαίγομαι, Δόξα τον Ύψιστο δεν μας λείπει τίποτα, απλά δεν είμαστε και πλούσιοι…. Έχω την δική μου ατομική επιχείρηση, την οποία προσπαθώ να δουλέψω ανάμεσα σε τρία μικρά ζουζούνια, έναν σύζυγο και ένα σπίτι… γεμάτο ανάγκες, παιχνίδια, γέλια, χαρές και λύπες… εν ολίγοις θεωρώ ότι είμαι μια συνηθισμένη, μέση, Ελληνίδα μάνα !!!

Μισό λεπτό να μαζέψω από το πάτωμα τον μεσαίο που τον πήρε ο ύπνος και φυσικά να μαζέψω και τα bakugan που έχει μοιράσει γύρω του…. Έρχομαι…

Ουφ… να μια και πάλι !!!

Έλεγα λοιπόν ότι απορώ… πως πρέπει εγώ η μάνα… να προλαβαίνω να κάνω τις δουλειές του σπιτιού μου, να φροντίζω τον άντρα μου και τα παιδιά μου (και ψιτ… μυστικό… είμαι και από τις τυχερές… έχω έναν καταπληκτικό σύζυγο που μοιραζόμαστε τα πάντα και από ψυχολογικής αλλά και από πρακτικής άποψης… ), να τρέχω για την δουλειά μου (πιστέψτε με ΔΕΝ δουλεύω από χόμπι, κι ας μοιάζει έτσι, αφού δεν καταφέρνω πολλές φορές να βγάλω ούτε τα τρέχοντα έξοδα του μήνα… άτιμο ΤΕΒΕ !!!) και σαν να μην φτάνουν ΟΛΑ αυτά… να πρέπει να τρέξω για τον παιδικό σταθμό του ενός παιδιού μου, για τον παιδικό του άλλου (που έχω την ατυχία να είναι… κρατικός… και το τι τραβάμε… αχχχχχχχχχ) και φυσικά για το Δημοτικό σχολείο της κόρης μου… Γιατί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως αν δεν τρέξεις για ΟΛΑ, απλά δεν θα γίνει τίποτα… ΟΜΩΣ σίγουρα το ίδιο πρόβλημα έχουν πολλές ακόμα μαμάδες… αλλά δεν τρέχουν, δεν βοηθάνε… τι κάνουν ? Το εύκολο… σηκώνουν το τηλέφωνο και σου «μεταθέτουν» με απίστευτη ευκολία το πρόβλημά τους… αλλά οι ίδιες ΔΕΝ είναι πρόθυμες να ασχοληθούν πάνω από τα 5 λεπτά του τηλεφωνήματος…

Διακοπή και πάλι… να βοηθήσω την κοράκλα μου στην όμορφη χειροτεχνία της…

ΌΧΙ αγαπητές μου μαμάδες… συμπάσχουσες ναι… αλλά όχι… έτσι ΔΕΝ κερδίζεται καμία μάχη ! Όχι χωρίς αγώνα… τίποτα δεν μας χαρίζεται… και έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας να ασχοληθούμε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ !!!

Θα περιμένω λίγο ακόμα… να δώ… Θα επανέλθω… είναι ανεξάντλητο το θέμα μας…

Ακούς Τασία ???????????????

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Και φτάσαμε αισίως τα χρόνια του Χριστού… 33 στο κοντέρ παρακαλώ…



Νιώθω περίεργα σήμερα… πάντα υποδεχόμουν τα γενέθλια ως κάτι μοναδικό… με μεγάλη χαρά… πολύ καλή διάθεση… σήμερα όμως… έχω μια γλυκιά μελαγχολία… ίσως επειδή δεν είμαι και πολύ καλά… είμαι με φάρμακα για την μέση μου… πονάω πολύ και με το ζόρι την παλεύω… Από την άλλη είμαι πολύ προβληματισμένη με τα διάφορα θέματα των παιδιών… παιδικοί σταθμοί, ωράρια, δημοτικά σχολεία, δραστηριότητες… παλεύω να βγάλω άκρη…

Διακοπή… μεταφέρομαι στην βεράντα για λίγο…

Ευκαιρία να σκεφτώ λιγάκι και παράλληλα… να αποτυπώσω αυτές τις σκέψεις μου εδώ… ο Αριστοφάνης κοιμάται και ο Εμμανουήλ με την Αγγελιάννα… τσακώνονται ε χμ… εννοώ παίζουν play station…

Έχω δεχτεί πολλές πολλές ευχές… από φίλους… δήθεν φίλους… γνωστούς…. Την μαμά μου… τα παιδάκια μου… τον άντρα μου… Χαίρομαι… γιατί πραγματικά οι ευχές είναι ωραίο πράγμα και έχουν μια… θετική αύρα… έστω και λίγες να πιάσουν… αρκούν για την υπόλοιπη δύσκολη χρονιά…

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος δεν θα κάνω κάποιο… πάρτυ ή γιορτή… βέβαια… δεν είναι και το καλύτερο μου που θα πάω σε Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων του δημοτικού σχολείου της κόρης μου… αλλά… τι να κάνουμε…. Έτσι είναι… ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΙ τα παιδιά… κι ας θυμώνει λίγο ο καλός μου…

Ίσως το έχω πει πολλές φορές… ε κι ακόμα μία… έγινα μαμά συνειδητά… και αποφάσισα από την πρώτη στιγμή ότι δεν θα αφήσω ποτέ την «μοίρα» των παιδιών μου στην τύχη… όχι πως δεν πιστεύω στην ύπαρξη της τύχης… αλλά όπου μπορούμε να βοηθήσουμε… καλά είναι…

Φέτος δεν νιώθω τόσο δυνατή και υπερήφανη όσο άλλες χρονιές… είχα μερικές κακές στιγμές την χρονιά που μας πέρασε και… μάλλον κατάφεραν να ρίξουν λίγο το ηθικό μου… όχι όμως για πολύ… Περισσότερο μάλλον αγχωμένη είμαι… με όλα όσα έχω να αντιμετωπίσω φέτος… Ελπίζω όμως να τα βγάλω πέρα άξια…

Εύχομαι του χρόνου τέτοια μέρα να γράψω με περισσότερο ενθουσιασμό… και ΜΟΝΟ θετικά…

Αρχίζει λοιπόν να μετράει ο χρόνος για τον επόμενο απολογισμό…



Υ.γ. περίεργο πράγμα σήμερα… θέλω να πω τόσα πολλά… μα δεν μου βγαίνει λέξη…


http://www.youtube.com/watch?v=Ne4s_Ob0Ods