Σήμερα έχω γενέθλια…. Γιούπι….. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα μα πάντα θεωρούσα τα γενέθλια πολύ σημαντικά… Δεν συζητώ από τότε που έγινα μαμά… τα γενέθλια των παιδιών μου είναι ΟΤΙ πιο σημαντικό !!!
Κάθε χρόνο, στα δικά μου γενέθλια… δεν κάνω πάρτυ… γιορτή ή κάτι τέτοιο… τα έχω χορτάσει όλο τον χρόνο από τα παιδιά και τον αντρούλη μου… μου αρέσει όμως να κάθομαι λίγη ώρα με τις σκέψεις μου… και να κάνω έναν… μικρό απολογισμό… μόνο που φέτος θα τον γράψω κιόλας… και θα τον μοιραστώ μαζί σας…
Κλασσικά… μέχρι τα 18 σχολείο… Οκ… αυτά τα χρόνια δεν τα μετράω στα «δημιουργικά» αν και… από μικρή όλο και κάτι έκανα και φυσικά… από τα 15 μου… περιστασιακή εργασία για χαρτζιλίκι… παρά την αντίρρηση των γονιών… χιχι…
Από εκεί και πέρα όμως… θεωρώ ότι έχω κάνει πολλάαααααα πράγματα… για… 14 χρόνια που πέρασαν… τέλειωσα την σχολή μου, δούλεψα αρκετά… γνώρισα τον άντρα μου… παντρευτήκαμε, κάναμε το πρώτο μας παιδάκι, χτίσαμε το σπίτι μας και κάναμε δύο ακόμα ζουζούνια… αφού άφησα την εργασία μου σε εταιρίες κλπ… ξεκίνησα την δική μου επιχείρηση που δεν μπορώ να πω… με τρία ζουζούνια και σπίτι κλπ… καλά πάει…
Έχω αγαπημένους και καλούς φίλους, τους καλύτερους κουμπάρους και πνευματικούς νονούς των παιδιών μου… την πατρική μου οικογένεια… πάνω από όλα βέβαια ΟΛΟΙ έχουμε την ΥΓΕΙΑ μας… οπότε νομίζω… ότι… τα έχω πάει περίφημα !!!
Ναι… ναι… καλά το σκέφτεσαι… (εσύ που το διαβάζεις)…. Είμαι ψωνάρα !!! Αλλά νιώθω περήφανη για όσα έχω καταφέρει… φυσικά υπάρχουν και τα μελανά σημεία (κάποια οικονομικά ανοίγματα που δεν έπρεπε να γίνουν και κάποια λάθη, προσωπικά και μη, οικονομικά και άλλα…) αλλά μέσα από αυτά έμαθα πολλά και πλέον θεωρώ ότι βαδίζω σωστά !)
Έτσι λοιπόν… περήφανη πλέον για τις μέχρι εδώ «δημιουργίες» μου και αφού «έκλεισα» ως μητέρα με τα τρία μου ζουζουνάκια και τον καταπληκτικό μου σύζυγο… βάζουμε πλώρη για άλλα… ήρθε ο καιρός να προχωρήσουμε σε άλλα μονοπάτια… με αργά και σταθερά βήματα… Σιγά σιγά… σταθερά… συνετά…
Τζωνάκο μου… σε ευχαριστώ πολύ που υπάρχεις στην ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια και με αντέχεις (ειδικά με την τρέλα που με δέρνει…) κι ευχαριστώ τον Θεό για τα ζουζουνάκια που μου χάρισε… αυτά τα τρία εκπληκτικά πλάσματα… και την υγεία που μας χαρίζει…
Όλα καλά μέχρι εδώ… και τα καλύτερα έρχονται !!!
Μαριλένα
31/08/2010
Υ.γ. Εύχομαι μόνο να έχω υγεία να χαρώ τα παιδάκια μου...
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010
Αυτό το παιδί ΜΟΝΟ δεν έφταιγε…
Και πλήρωσε την ανωμαλία του καραγκιόζη αλλά και την ανευθυνότητα των γονιών του !
Διαβάζω εδώ και ώρα διάφορα μαμαδοφόρουμ και φυσικά όλες οι μανούλες έχουν στενοχωρηθεί από το απαίσιο… φρικαλέο… απάνθρωπο… άγριο… έγκλημα με θύμα το 11χρονο κοριτσάκι… που ΣΑΦΩΣ και δεν έφταιγε σε τίποτα να περάσει όλο αυτό το μαρτύριο (και κατά βάθος ανακουφίζομαι που πέθανε… εννοώ ότι ίσως μετά από αυτό να ήταν χειρότερο να ζήσει… και όχι… δεν το λέω επειδή δεν είναι το δικό μου παιδί… αλλά από… προσωπικά βιώματα…) δεν είδα όμως ΠΟΥΘΕΝΑ καμία μαμά και κανέναν μπαμπά να κακιώσει με αυτούς τους γονείς (που ναι… συμμερίζομαι τον πόνο τους εκ των υστέρων) ΑΛΛΑ έχουν ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης !!!
Όσα γράφω δεν τα λέω με ευκολία… ούτε όπως θα σκεφτούν κάποιοι… έξω από τον χορό… Έχω τρία παιδιά και γράφω με ΠΛΗΡΗ συναίσθηση… καθώς η υπευθυνότητά μου φτάνει σε σημεία παραλογισμού… συγγενείς, φίλοι και γνωστοί μονίμως με κράζουν για αυτή την εμμονή μου με τα παιδιά… αλλά όπως τους λέω πάντα… Προσέχω για να έχω… δεν μπορώ να διανοηθώ να πάθουν τα παιδιά μου ούτε γρατσουνιά από δική μου αμέλεια… άλλο αν γίνει κάτι… που δεν μπορώ ούτε να προβλέψω, ούτε να παρέμβω… ούτε… ούτε… ούτε… Οκ… εκεί παρακαλάω απλά τον Θεό να μην συμβεί…
Δεν μπορώ όμως με τίποτα να δεχτώ ότι θα αφήσω το παιδί μου 11 χρονών να γυρνάει μόνο του στην πλατεία… κι ας είναι σε χωριό… οι ανώμαλοι και οι εγκληματίες είναι παντού… δεν ξεχωρίζουν χωριό ή πόλη, βουνό ή θάλασσα… Η εγκληματικότητα καλπάζει… στην εποχή μας.. ούτε μέχρι την γωνία μόνα τους… όχι στην πλατεία…
Πιστεύω όμως ότι αν ο νόμος ήταν αυστηρός και δικαζόντουσαν μία δύο φορές και οι γονείς για αμέλεια… ίσως να μην θρηνούσαμε πια αθώες παιδικές ψυχές…
Εύχομαι κοριτσάκι μου, να ζήσεις πια σε γαλήνη… έτσι κι αλλιώς ήσουν μικρή και αθώα οπότε είσαι ένα αγγελάκι…
Διαβάζω εδώ και ώρα διάφορα μαμαδοφόρουμ και φυσικά όλες οι μανούλες έχουν στενοχωρηθεί από το απαίσιο… φρικαλέο… απάνθρωπο… άγριο… έγκλημα με θύμα το 11χρονο κοριτσάκι… που ΣΑΦΩΣ και δεν έφταιγε σε τίποτα να περάσει όλο αυτό το μαρτύριο (και κατά βάθος ανακουφίζομαι που πέθανε… εννοώ ότι ίσως μετά από αυτό να ήταν χειρότερο να ζήσει… και όχι… δεν το λέω επειδή δεν είναι το δικό μου παιδί… αλλά από… προσωπικά βιώματα…) δεν είδα όμως ΠΟΥΘΕΝΑ καμία μαμά και κανέναν μπαμπά να κακιώσει με αυτούς τους γονείς (που ναι… συμμερίζομαι τον πόνο τους εκ των υστέρων) ΑΛΛΑ έχουν ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης !!!
Όσα γράφω δεν τα λέω με ευκολία… ούτε όπως θα σκεφτούν κάποιοι… έξω από τον χορό… Έχω τρία παιδιά και γράφω με ΠΛΗΡΗ συναίσθηση… καθώς η υπευθυνότητά μου φτάνει σε σημεία παραλογισμού… συγγενείς, φίλοι και γνωστοί μονίμως με κράζουν για αυτή την εμμονή μου με τα παιδιά… αλλά όπως τους λέω πάντα… Προσέχω για να έχω… δεν μπορώ να διανοηθώ να πάθουν τα παιδιά μου ούτε γρατσουνιά από δική μου αμέλεια… άλλο αν γίνει κάτι… που δεν μπορώ ούτε να προβλέψω, ούτε να παρέμβω… ούτε… ούτε… ούτε… Οκ… εκεί παρακαλάω απλά τον Θεό να μην συμβεί…
Δεν μπορώ όμως με τίποτα να δεχτώ ότι θα αφήσω το παιδί μου 11 χρονών να γυρνάει μόνο του στην πλατεία… κι ας είναι σε χωριό… οι ανώμαλοι και οι εγκληματίες είναι παντού… δεν ξεχωρίζουν χωριό ή πόλη, βουνό ή θάλασσα… Η εγκληματικότητα καλπάζει… στην εποχή μας.. ούτε μέχρι την γωνία μόνα τους… όχι στην πλατεία…
Πιστεύω όμως ότι αν ο νόμος ήταν αυστηρός και δικαζόντουσαν μία δύο φορές και οι γονείς για αμέλεια… ίσως να μην θρηνούσαμε πια αθώες παιδικές ψυχές…
Εύχομαι κοριτσάκι μου, να ζήσεις πια σε γαλήνη… έτσι κι αλλιώς ήσουν μικρή και αθώα οπότε είσαι ένα αγγελάκι…
Σάββατο 21 Αυγούστου 2010
Θέλουν να «λέγονται» γονείς ???
Και λέω να λέγονται γιατί για εμένα απλά… δεν είναι… και όσο αυστηρό και απόλυτο κι αν ακούγεται αυτό… το εννοώ… Αν και είμαι οπαδός του «μην κρίνεις για να μην κριθείς» μου είναι αδύνατον να προσπεράσω κάποια γεγονότα…
Εχθές πήγαμε οικογενειακώς στο Copa Copana (και εδώ αν και άσχετο θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ιδιοκτήτες και τον κύριο Τριανταφύλλου για το κάλεσμα και την προσφορά που έκανα στο Family club, δίνοντας μας την ευκαιρία να περάσουμε μια όμορφη μέρα) και είδα… ΤΑ κουφά…
Ξεκινάω…
Σε κάποια φάση και ενώ εγώ είμαι έξω κοιμίζοντας το μωρό και ο Γιάννης είναι μέσα με τα δύο παιδιά… βλέπω τους ναυαγοσώστες να βγάζουν έξω ένα κοριτσάκι γύρω στα 8 λιπόθυμο… και ενώ προσπαθούν να το συνεφέρουν ΔΕΝ υπάρχουν πουθενά οι γονείς !!! Πέρασαν περίπου 5 λεπτά μέχρι να συνέλθει λιγάκι το παιδί και το ρωτούσαν που είναι οι γονείς του… ε περίπου μετά από κάνα δεκάλεπτο εμφανίστηκαν οι γονείς… ΤΡΟΜΕΡΟ…
Μετά από λίγη ώρα… και ενώ ακόμα δεν έχω κοιμίσει το μωρό (το κουνάω χαρακτηριστικά στο καροτσάκι) εμφανίζεται δίπλα μου ένα κοριτσάκι… γύρω στα 3 και κάτι και χάζευε το μωρό… μου λέει «πόσο χρονών είναι το μωράκι?» της λέω ότι δεν είναι χρονών ακόμα αλλά μηνών και για μερικά λεπτά πιάνουμε την κουβέντα… οπότε και κοιτάω γύρω μου να δω ποιος το συνόδευε… έχω την αίσθηση πως… δεν ήταν κανείς μαζί του κι έτσι ρωτάω… (με έναν φόβο πάντα) που είναι η μαμά της… στο νοσοκομείο μου απαντάει… ο μπαμπάς σου? Λέω εγώ… στον γιατρό μου λέει… άρχισα να έχω ταχυκαρδία… της λέω… εδώ με ποιόν έχεις έρθει… αααααα με την θεία μου, μου λέει… και που είναι… ξαναρωτάω… ε… κάπου εκεί, λέει η μικρή και δείχνει με ασάφεια το πλήθος… τότε παρατηρώ ότι κρατάει κάποια χρήματα και πίσω μας είναι μια καντίνα… της λέω λοιπόν… μήπως ήθελες να αγοράσεις κάτι ? Μου λέει ναι, νερό… ε της λέω έλα να αγοράσουμε και να βρούμε την θεία σου… μέχρι να γυρίσω στην ουρά της καντίνας… εμφανίζεται μια «κυρία?» περίπου 50 ετών και αρχίζει να φωνάζει υστερικά… καλά παιδάκι μου είσαι βλαμμένο ? Σε έχουμε στείλει εδώ και μισή ώρα να μας φέρεις νερό κι ακόμα χαζεύεις ???????? ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ…
Επόμενο επεισόδιο… έχουμε μπει στην πισίνα όλοι και εγώ έχω κάτσει κάτω να παίζω με το μωρό ενώ τα μεγάλα κάνουν τσουλήθρες μαζί με τον μπαμπά… αρχικά η Αγγελιάννα διαμαρτύρεται ότι κάτι παιδάκια τους σπρώχνουν στην κορυφή της τσουλήθρας… προσπαθώ να εντοπίσω τι συμβαίνει αλλά δεν… ξανακάθομαι μαζί με το μωρό και έρχεται ένα αγοράκι…γύρω στα 8 με 9 και αρχίζει να πετάει νερό στο πρόσωπο του μωρού… την πρώτη φορά το θεώρησα τυχαίο… αλλά μετά από 5 – 6 φορές του είπα «Σε παρακαλώ μην πετάς νερό στο πρόσωπο του μωρού, είναι πολύ μικρό και δεν του αρέσει»… αλλά ή μίλησα ή όχι… το ίδιο… το σκηνικό συνεχίστηκε για πολύ ώρα… κι αφού έψαχνα κάποιον συνοδό του μικρού αλλά… κανείς… τελικά αποφασίζω ότι αφού δεν βγάζω άκρη και βέβαια το έχω ρωτήσει που είναι οι γονείς του, του έχω κάνει ευγενικά αλλά και λίγο πιο σοβαρά μερικές παρατηρήσεις… δίνω το μωρό στον Γιάννη και βγαίνουν έξω… παραμένω με τα δύο μεγάλα να παίξουμε τα οποία διαμαρτύρονται έντονα ότι το παιδάκι αυτό και ένα άλλο μαζί τα σπρώχνουν κλπ (το σπρώξιμο σε νεροτσουλήθρες είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο)… συνεχίζω απεγνωσμένα να ψάχνω συνοδούς αλλά… τίποτα στον ορίζοντα… και φυσικά τα πιτσιρίκια να μην παίρνουν από λόγια… φώναξα και τον υπεύθυνο ναυαγοσώστη της πισίνας που τους έκανε παρατηρήσεις… αλλά… τίποτα… Για να μην τα πολυλέω… επί δύο ώρες εμείς αλλάζαμε παιχνίδια κι εκείνα ακολουθούσαν και έσπρωχναν, έριχναν και χτύπαγαν όλα τα παιδάκια και οι παρατηρήσεις από πολλούς γονείς έπεφταν βροχή… αλλά οι δικοί τους γονείς… άφαντοι !!!
Το σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι που… επιτέλους φύγαμε από την πισίνα και πήγαμε στον παιδότοπο… και ξαφνικά μετά από λίγο… πάλι το ένα από τα δυο παιδάκια που προανέφερα… Οκ… δεν δίνω σημασία αρχικά ώσπου τον βλέπω να ανεβάζει τον Εμμανουήλ επάνω στο τραπεζάκι του ice hockey… τρέχω και ευτυχώς… προλαβαίνω το παιδί πριν πέσει… κλάμα βέβαια ο μικρός… και του λέω έλα να παίξουμε ένα παιχνιδάκι τέτοιο… ρίχνω τα χρήματα και πάμε να παίξουμε… αλλά ο μικρός που λέμε… δεν άφηνε τον Εμμανουήλ να παίξει… τι του τράβαγε από τα χέρια αυτό που παίζεις, τι τον έσπρωχνε.. του είπα μερικές φορές να φύγει, πολύ ευγενικά… μετά λίγο πιο αυστηρά… τίποτα… σε κάποια φάση υποψιάζομαι πως ένας ρέμπελος τυπάκος που είχε… ξαπλώσει σε δυο καρέκλες πρέπει να είναι ο πατέρας του… του λέω λοιπόν… δικός σας είναι ο μικρός εδώ ? κάνει νόημα ναι… του λέω, ε πείτε του κάτι επιτέλους, δεν γίνεται άλλο έτσι… και τι κάνει ο τυπάκος ? Μου δείχνει το αυτί του (το hands free) και μου λέει… μιλάω στο τηλέφωνο… του λέω λοιπόν κι εγώ… δεν με ενδιαφέρει άνθρωπέ μου… ο γιος σου μας έχει τσακίσει το νευρικό σύστημα από το μεσημέρι.. ε μάζεψέ τον επιτέλους… ατάραχος…. Τον φωνάζει και καλά… τον γράφει ο μικρός… και ΕΥΤΥΧΩΣ… τελείωσε το παιχνίδι… συνέχισε βέβαια να πειράζει όλα τα παιδάκια που έπαιζαν στον παιδότοπο… αλλά… οκ… λίγο πιο χαλαρά… και μετά από λίγο φύγαμε… ΤΡΟΜΕΡΟ…
Αυτά είναι κάποια μικρά παραδείγματα… καθημερινής τρέλας… ΟΜΩΣ δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν τόσο αδιάφοροι άνθρωποι… που έχουν ή συνοδεύουν παιδιά ! Το κακό… θέλει μερικές φορές ελάχιστα δευτερόλεπτα ή και κλάσματα δευτερολέπτου να συμβεί… κι όμως… υπάρχουν !!! Κρίμα για τα παιδάκια… γιατί κατά την προσωπική μου άποψη ΠΟΤΕ δεν φταίνε τα παιδιά… κάτι γονείς… να μην χαρακτηρίσω φταίνε… Λυπάμαι ειλικρινά…
Εχθές πήγαμε οικογενειακώς στο Copa Copana (και εδώ αν και άσχετο θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ιδιοκτήτες και τον κύριο Τριανταφύλλου για το κάλεσμα και την προσφορά που έκανα στο Family club, δίνοντας μας την ευκαιρία να περάσουμε μια όμορφη μέρα) και είδα… ΤΑ κουφά…
Ξεκινάω…
Σε κάποια φάση και ενώ εγώ είμαι έξω κοιμίζοντας το μωρό και ο Γιάννης είναι μέσα με τα δύο παιδιά… βλέπω τους ναυαγοσώστες να βγάζουν έξω ένα κοριτσάκι γύρω στα 8 λιπόθυμο… και ενώ προσπαθούν να το συνεφέρουν ΔΕΝ υπάρχουν πουθενά οι γονείς !!! Πέρασαν περίπου 5 λεπτά μέχρι να συνέλθει λιγάκι το παιδί και το ρωτούσαν που είναι οι γονείς του… ε περίπου μετά από κάνα δεκάλεπτο εμφανίστηκαν οι γονείς… ΤΡΟΜΕΡΟ…
Μετά από λίγη ώρα… και ενώ ακόμα δεν έχω κοιμίσει το μωρό (το κουνάω χαρακτηριστικά στο καροτσάκι) εμφανίζεται δίπλα μου ένα κοριτσάκι… γύρω στα 3 και κάτι και χάζευε το μωρό… μου λέει «πόσο χρονών είναι το μωράκι?» της λέω ότι δεν είναι χρονών ακόμα αλλά μηνών και για μερικά λεπτά πιάνουμε την κουβέντα… οπότε και κοιτάω γύρω μου να δω ποιος το συνόδευε… έχω την αίσθηση πως… δεν ήταν κανείς μαζί του κι έτσι ρωτάω… (με έναν φόβο πάντα) που είναι η μαμά της… στο νοσοκομείο μου απαντάει… ο μπαμπάς σου? Λέω εγώ… στον γιατρό μου λέει… άρχισα να έχω ταχυκαρδία… της λέω… εδώ με ποιόν έχεις έρθει… αααααα με την θεία μου, μου λέει… και που είναι… ξαναρωτάω… ε… κάπου εκεί, λέει η μικρή και δείχνει με ασάφεια το πλήθος… τότε παρατηρώ ότι κρατάει κάποια χρήματα και πίσω μας είναι μια καντίνα… της λέω λοιπόν… μήπως ήθελες να αγοράσεις κάτι ? Μου λέει ναι, νερό… ε της λέω έλα να αγοράσουμε και να βρούμε την θεία σου… μέχρι να γυρίσω στην ουρά της καντίνας… εμφανίζεται μια «κυρία?» περίπου 50 ετών και αρχίζει να φωνάζει υστερικά… καλά παιδάκι μου είσαι βλαμμένο ? Σε έχουμε στείλει εδώ και μισή ώρα να μας φέρεις νερό κι ακόμα χαζεύεις ???????? ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ…
Επόμενο επεισόδιο… έχουμε μπει στην πισίνα όλοι και εγώ έχω κάτσει κάτω να παίζω με το μωρό ενώ τα μεγάλα κάνουν τσουλήθρες μαζί με τον μπαμπά… αρχικά η Αγγελιάννα διαμαρτύρεται ότι κάτι παιδάκια τους σπρώχνουν στην κορυφή της τσουλήθρας… προσπαθώ να εντοπίσω τι συμβαίνει αλλά δεν… ξανακάθομαι μαζί με το μωρό και έρχεται ένα αγοράκι…γύρω στα 8 με 9 και αρχίζει να πετάει νερό στο πρόσωπο του μωρού… την πρώτη φορά το θεώρησα τυχαίο… αλλά μετά από 5 – 6 φορές του είπα «Σε παρακαλώ μην πετάς νερό στο πρόσωπο του μωρού, είναι πολύ μικρό και δεν του αρέσει»… αλλά ή μίλησα ή όχι… το ίδιο… το σκηνικό συνεχίστηκε για πολύ ώρα… κι αφού έψαχνα κάποιον συνοδό του μικρού αλλά… κανείς… τελικά αποφασίζω ότι αφού δεν βγάζω άκρη και βέβαια το έχω ρωτήσει που είναι οι γονείς του, του έχω κάνει ευγενικά αλλά και λίγο πιο σοβαρά μερικές παρατηρήσεις… δίνω το μωρό στον Γιάννη και βγαίνουν έξω… παραμένω με τα δύο μεγάλα να παίξουμε τα οποία διαμαρτύρονται έντονα ότι το παιδάκι αυτό και ένα άλλο μαζί τα σπρώχνουν κλπ (το σπρώξιμο σε νεροτσουλήθρες είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο)… συνεχίζω απεγνωσμένα να ψάχνω συνοδούς αλλά… τίποτα στον ορίζοντα… και φυσικά τα πιτσιρίκια να μην παίρνουν από λόγια… φώναξα και τον υπεύθυνο ναυαγοσώστη της πισίνας που τους έκανε παρατηρήσεις… αλλά… τίποτα… Για να μην τα πολυλέω… επί δύο ώρες εμείς αλλάζαμε παιχνίδια κι εκείνα ακολουθούσαν και έσπρωχναν, έριχναν και χτύπαγαν όλα τα παιδάκια και οι παρατηρήσεις από πολλούς γονείς έπεφταν βροχή… αλλά οι δικοί τους γονείς… άφαντοι !!!
Το σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι που… επιτέλους φύγαμε από την πισίνα και πήγαμε στον παιδότοπο… και ξαφνικά μετά από λίγο… πάλι το ένα από τα δυο παιδάκια που προανέφερα… Οκ… δεν δίνω σημασία αρχικά ώσπου τον βλέπω να ανεβάζει τον Εμμανουήλ επάνω στο τραπεζάκι του ice hockey… τρέχω και ευτυχώς… προλαβαίνω το παιδί πριν πέσει… κλάμα βέβαια ο μικρός… και του λέω έλα να παίξουμε ένα παιχνιδάκι τέτοιο… ρίχνω τα χρήματα και πάμε να παίξουμε… αλλά ο μικρός που λέμε… δεν άφηνε τον Εμμανουήλ να παίξει… τι του τράβαγε από τα χέρια αυτό που παίζεις, τι τον έσπρωχνε.. του είπα μερικές φορές να φύγει, πολύ ευγενικά… μετά λίγο πιο αυστηρά… τίποτα… σε κάποια φάση υποψιάζομαι πως ένας ρέμπελος τυπάκος που είχε… ξαπλώσει σε δυο καρέκλες πρέπει να είναι ο πατέρας του… του λέω λοιπόν… δικός σας είναι ο μικρός εδώ ? κάνει νόημα ναι… του λέω, ε πείτε του κάτι επιτέλους, δεν γίνεται άλλο έτσι… και τι κάνει ο τυπάκος ? Μου δείχνει το αυτί του (το hands free) και μου λέει… μιλάω στο τηλέφωνο… του λέω λοιπόν κι εγώ… δεν με ενδιαφέρει άνθρωπέ μου… ο γιος σου μας έχει τσακίσει το νευρικό σύστημα από το μεσημέρι.. ε μάζεψέ τον επιτέλους… ατάραχος…. Τον φωνάζει και καλά… τον γράφει ο μικρός… και ΕΥΤΥΧΩΣ… τελείωσε το παιχνίδι… συνέχισε βέβαια να πειράζει όλα τα παιδάκια που έπαιζαν στον παιδότοπο… αλλά… οκ… λίγο πιο χαλαρά… και μετά από λίγο φύγαμε… ΤΡΟΜΕΡΟ…
Αυτά είναι κάποια μικρά παραδείγματα… καθημερινής τρέλας… ΟΜΩΣ δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν τόσο αδιάφοροι άνθρωποι… που έχουν ή συνοδεύουν παιδιά ! Το κακό… θέλει μερικές φορές ελάχιστα δευτερόλεπτα ή και κλάσματα δευτερολέπτου να συμβεί… κι όμως… υπάρχουν !!! Κρίμα για τα παιδάκια… γιατί κατά την προσωπική μου άποψη ΠΟΤΕ δεν φταίνε τα παιδιά… κάτι γονείς… να μην χαρακτηρίσω φταίνε… Λυπάμαι ειλικρινά…
Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010
Μια περιπετειώδεις βόλτα… στην νονά…
Το Σάββατο είχαμε την φαεινή ιδέα να πάμε στην νονά του Αριστοφάνη, στην Σαλαμίνα… Λέμε θα ξεκινήσουμε μόλις φάνε μεσημεριανό, οπότε και κάνα δίωρο και κάτι μέχρι να πάμε και μέχρι να πάμε για μπάνιο…. Μια χαρά (τρώνε γύρω στις 12.30, οπότε θα φεύγαμε 2 πες… και 5 παρά θα πηγαίναμε για μπάνιο… τέλεια!)…
Τελικά με τα πολλά και τα λίγα φορτώνουμε στο αυτοκίνητο τα παιδιά (ευτυχώς και τα τρία, δεν ξεχάσαμε κανένα), το καρότσι, μια βαλιτσούλα με όλα τα ρούχα, πετσέτες κλπ… την τσάντα των παιδιών με γάλατα, κρέμες, πάνες, ρούχα κλπ, μια άλλη τσάντα με σωσίβια και μαγιό, αντηλιακά, χυμούς και μπισκοτάκια και φυσικά… δυο φραπεδιές… κινητά, τσιγάρα, πορτοφόλια… ουφφφφφφφ… έτοιμοι !!!!
Κάνουμε τον σταυρό μας (κλασσικά όταν πάμε διαδρομές εκτός της περιοχής μας) και ξεκινάμε… Φεύγουμε από Λούτσα και πιάνουμε Αττική οδό με προορισμό την Εθνική Αθηνών – Κορίνθου… η νονά μας είχε δώσει κάποιες οδηγίες και ξαφνικά… μέσα στην Αττική οδό θυμόμαστε ότι … ξεχάσαμε το χαρτάκι με τις οδηγίες… ε… λέμε Οκ θα πάρουμε τηλέφωνο να μας τα ξαναπεί… Πηγαίνουμε με φυσιολογικές ταχύτητες και από δίπλα μας περνάνε όλοι οι γρήγοροι… τι από δεξιά, τι από αριστερά, αν μπορούσαν θα περνούσαν και από πάνω… ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΔΗΓΑΡΕΣ !!!
Τα παιδιά έχουν αποκοιμηθεί κι εμείς λέμε να απολαύσουμε την διαδρομή με το καφεδάκι μας, χαμηλή μουσικούλα και λίγο μπλα μπλά και χάζεμα γύρω γύρω να ξέρουμε και τι παίζει (άτιμο δημοσιογραφικό μικρόβιο…) Οπότε σε κάποια φάση… διαβάζω σε ένα τούνελ την εκπληκτική του ονομασία… «Μαύρη ώρα» !!! Έλεος Παναγία μου… λέω στον Τζωνάκι… τι ωραίο όνομα για τούνελ ! Συνεχίζουμε και βγαίνουμε από την Αττική οδό – όπου βέβαια έχουμε πληρώσει τα διόδια 2.80 ευρώ – και πιάνουμε Εθνική οδό… και ξαφνικά… ΔΙΟΔΙΑ !!! Πληρώνουμε το θεϊκό αντίτιμο… 2.90 ευρώ παρακαλώ… ω ναι !!! Και αφού έχω αρχίσει να βιδώνομαι με όλα αυτά… (οι γρηγοροτίμονοι καλά κρατούν) συνεχίζουμε με καλή διάθεση ! Περνάμε και την Κακιά σκάλα… άλλη μία φανταστική ονομασία των καταπληκτικών μας δρόμων… και αρχίζουμε να ψάχνουμε την έξοδο «Μέγαρα – Πάχη»… όταν ξαφνικά βλέπουμε πινακίδες αλλού για Μέγαρα κι αλλού για Πάχη… παίρνω στα γρήγορα ένα τηλέφωνο και ρωτάω την νονά… «Για Πάχη θα πηγαίνετε εσείς» μου λέει… Ωραία λέω…
Βγαίνουμε λοιπόν και ακολουθούμε τις πινακίδες για Πάχη… φτάνουμε στην Πάχη (ωραίο μέρος και παραθαλάσσιο) κι αφού βλέπουμε θάλασσα λέμε Οκ, κάπου εδώ θα είναι και τα καραβάκια… αλλά καμία πινακίδα και … τίποτα στο οπτικό μας πεδίο… ε… ας ρωτήσω, λέω… σταματάμε δίπλα σε ένα κίτρινο αυτοκίνητο και ρωτάω… ευγενέστατοι οι δύο νεαροί κύριοι… μόλις ακούνε τι θέλαμε.. λένε… «Αααα είστε εντελώς ανάποδα, θα γυρίσετε πίσω και όταν φτάσετε στην εθνική θα την περάσετε από πάνω και θα ακολουθήσετε πινακίδες για Αγία Τριάδα… εκεί φεύγουν τα καραβάκια»… τους χίλιο ευχαρίστησα και φύγαμε…
Βγαίνουμε σε έναν… κεντρικό δρόμο… αλλά πινακίδες πουθενά… ε μέσω της μαντικής οδού… βρίσκουμε την Εθνική και περνάμε από πάνω… και αρχίζουμε να ψάχνουμε την Αγία Τριάδα (μεγάλη η χάρη της)… εκεί που πάμε σε έναν επαρχιακό δρόμο… ξαφνικά βλέπω μια πινακίδα και λέω απότομα… «Δεξιάαααααα στρίψε τώρα!!!» γιατί έτσι ? Μα γιατί είχαν βάλει την πινακίδα ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ !!! χαχαχαχα Αθάνατη Ελλάδα !!! Στρίβουμε και ακολουθούμε τις πινακίδες – που ω ναι υπήρχαν – για Αγία Τριάδα (μάλιστα έχει και μία που γράφει «Σαλαμίνα φέρρυ», οπότε πάμε καλά…)… νομίζαμε… περνάμε κάτι δρόμους… Βοήθα Παναγιά… στενούς, ανηφόρες, κατηφόρες, βουνά, λαγκάδια, κάμπους… και φτάνουμε σε μια ωραία παραλία… ε… καλά πάμε – αφού έχει θάλασσα – πάμε… πάμε… πάμε… και ξαφνικά… τέλος δρόμου… γυρίζουμε ανάμεσα σε κάτι βράχια και … τι άλλο… ? ξαναρωτάμε… έναν με μηχανάκι αυτή την φορά… λέει ακολουθήστε με… πω πω … τύχη λέμε… θα μας πάει… Αμ δε… σταμάτησε λίγο πιο κάτω και μας έδωσε οδηγίες… που… δεν πολυκαταλάβαμε… α ξέχασα να πω ότι ωστόσο έχει αρχίσει να περνάει η ώρα, τα νευράκια μου να παίζουν… ξυπνάνε τα παιδιά… θέλουν νερό, ζεσταίνονται, πεινάνε… κλπ… και βέβαια το θερμόμετρο του αυτοκινήτου δείχνει συνέχεια 41.5 με 40.5 !!!
Με τα πολλά αποφασίζουμε να πάμε πάλι πίσω και να βρούμε εκείνη την πινακιδούλα που έλεγε… Σαλαμίνα φέρρυ… και πάμε… την ακολουθούμε και πάλι και αντί να πάμε για Αγία Τριάδα πάμε αντίθετα… αλλά με μια ανησυχία… ρωτάμε και πάλι έναν πακιστανό (να είναι καλά) και μας λέει καλά πάτε όλο ευθεία… τελικά μετά από πολύυυυυυυυ ταλαιπωρία… κι αφού έχω πει να γυρίσουμε πίσω… βλέπουμε τα φέρρυ…. Ε… άντε ας πάμε… αφού τα βρήκαμε… μπαίνουμε στο καραβάκι και φτάνουμε απέναντι… συναντάμε και την νονά και αρχίζουν τα ωραία…
Πάμε κατευθείαν στην παραλία και κάνουμε μπάνιο… πραγματικά δεν το περιμέναμε με τρία μικρά παιδιά να περάσουμε τόσο καλά… φυσικά οι περιπέτειες δεν σταματάνε ποτέ γιατί άντε να κουμαντάρεις τρία παιδιά, άντε μετά να τα πείσεις να βγουν από την θάλασσα… άντε να φτιάχνεις κάστρα στην άμμο… άντε να τα ξεπλύνεις από τόνους άμμο και να τα αλλάξεις για να μπούμε στο αυτοκίνητο… και μετά πήγαμε στο σπίτι της νονάς… κι άντε κοψίδια, κι άντε φαγοπότι μέχρι τις 2 τα ξημερώματα… ε και λίγο κους κους… τελικά φύγαμε 2 και… μπήκαμε στο καραβάκι 3 παρά και έφυγε 3… φτάσαμε Πέραμα και μετά… μέχρι την Αρτέμιδα… ε κατά τις… 5 παρά ήμασταν σπίτι… μέχρι να ανεβάσουμε τα τέκνα, να τα αλλάξουμε κλπ… πέσαμε κατάκοποι στις 6 να κοιμηθούμε… και φυσικά… στις 7 και κάτι… είχαμε εγερτήριο !!! Ας είναι ! Περάσαμε πολύ καλά !!!
Ευχαριστούμε νονά !!!
Τελικά με τα πολλά και τα λίγα φορτώνουμε στο αυτοκίνητο τα παιδιά (ευτυχώς και τα τρία, δεν ξεχάσαμε κανένα), το καρότσι, μια βαλιτσούλα με όλα τα ρούχα, πετσέτες κλπ… την τσάντα των παιδιών με γάλατα, κρέμες, πάνες, ρούχα κλπ, μια άλλη τσάντα με σωσίβια και μαγιό, αντηλιακά, χυμούς και μπισκοτάκια και φυσικά… δυο φραπεδιές… κινητά, τσιγάρα, πορτοφόλια… ουφφφφφφφ… έτοιμοι !!!!
Κάνουμε τον σταυρό μας (κλασσικά όταν πάμε διαδρομές εκτός της περιοχής μας) και ξεκινάμε… Φεύγουμε από Λούτσα και πιάνουμε Αττική οδό με προορισμό την Εθνική Αθηνών – Κορίνθου… η νονά μας είχε δώσει κάποιες οδηγίες και ξαφνικά… μέσα στην Αττική οδό θυμόμαστε ότι … ξεχάσαμε το χαρτάκι με τις οδηγίες… ε… λέμε Οκ θα πάρουμε τηλέφωνο να μας τα ξαναπεί… Πηγαίνουμε με φυσιολογικές ταχύτητες και από δίπλα μας περνάνε όλοι οι γρήγοροι… τι από δεξιά, τι από αριστερά, αν μπορούσαν θα περνούσαν και από πάνω… ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΔΗΓΑΡΕΣ !!!
Τα παιδιά έχουν αποκοιμηθεί κι εμείς λέμε να απολαύσουμε την διαδρομή με το καφεδάκι μας, χαμηλή μουσικούλα και λίγο μπλα μπλά και χάζεμα γύρω γύρω να ξέρουμε και τι παίζει (άτιμο δημοσιογραφικό μικρόβιο…) Οπότε σε κάποια φάση… διαβάζω σε ένα τούνελ την εκπληκτική του ονομασία… «Μαύρη ώρα» !!! Έλεος Παναγία μου… λέω στον Τζωνάκι… τι ωραίο όνομα για τούνελ ! Συνεχίζουμε και βγαίνουμε από την Αττική οδό – όπου βέβαια έχουμε πληρώσει τα διόδια 2.80 ευρώ – και πιάνουμε Εθνική οδό… και ξαφνικά… ΔΙΟΔΙΑ !!! Πληρώνουμε το θεϊκό αντίτιμο… 2.90 ευρώ παρακαλώ… ω ναι !!! Και αφού έχω αρχίσει να βιδώνομαι με όλα αυτά… (οι γρηγοροτίμονοι καλά κρατούν) συνεχίζουμε με καλή διάθεση ! Περνάμε και την Κακιά σκάλα… άλλη μία φανταστική ονομασία των καταπληκτικών μας δρόμων… και αρχίζουμε να ψάχνουμε την έξοδο «Μέγαρα – Πάχη»… όταν ξαφνικά βλέπουμε πινακίδες αλλού για Μέγαρα κι αλλού για Πάχη… παίρνω στα γρήγορα ένα τηλέφωνο και ρωτάω την νονά… «Για Πάχη θα πηγαίνετε εσείς» μου λέει… Ωραία λέω…
Βγαίνουμε λοιπόν και ακολουθούμε τις πινακίδες για Πάχη… φτάνουμε στην Πάχη (ωραίο μέρος και παραθαλάσσιο) κι αφού βλέπουμε θάλασσα λέμε Οκ, κάπου εδώ θα είναι και τα καραβάκια… αλλά καμία πινακίδα και … τίποτα στο οπτικό μας πεδίο… ε… ας ρωτήσω, λέω… σταματάμε δίπλα σε ένα κίτρινο αυτοκίνητο και ρωτάω… ευγενέστατοι οι δύο νεαροί κύριοι… μόλις ακούνε τι θέλαμε.. λένε… «Αααα είστε εντελώς ανάποδα, θα γυρίσετε πίσω και όταν φτάσετε στην εθνική θα την περάσετε από πάνω και θα ακολουθήσετε πινακίδες για Αγία Τριάδα… εκεί φεύγουν τα καραβάκια»… τους χίλιο ευχαρίστησα και φύγαμε…
Βγαίνουμε σε έναν… κεντρικό δρόμο… αλλά πινακίδες πουθενά… ε μέσω της μαντικής οδού… βρίσκουμε την Εθνική και περνάμε από πάνω… και αρχίζουμε να ψάχνουμε την Αγία Τριάδα (μεγάλη η χάρη της)… εκεί που πάμε σε έναν επαρχιακό δρόμο… ξαφνικά βλέπω μια πινακίδα και λέω απότομα… «Δεξιάαααααα στρίψε τώρα!!!» γιατί έτσι ? Μα γιατί είχαν βάλει την πινακίδα ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ !!! χαχαχαχα Αθάνατη Ελλάδα !!! Στρίβουμε και ακολουθούμε τις πινακίδες – που ω ναι υπήρχαν – για Αγία Τριάδα (μάλιστα έχει και μία που γράφει «Σαλαμίνα φέρρυ», οπότε πάμε καλά…)… νομίζαμε… περνάμε κάτι δρόμους… Βοήθα Παναγιά… στενούς, ανηφόρες, κατηφόρες, βουνά, λαγκάδια, κάμπους… και φτάνουμε σε μια ωραία παραλία… ε… καλά πάμε – αφού έχει θάλασσα – πάμε… πάμε… πάμε… και ξαφνικά… τέλος δρόμου… γυρίζουμε ανάμεσα σε κάτι βράχια και … τι άλλο… ? ξαναρωτάμε… έναν με μηχανάκι αυτή την φορά… λέει ακολουθήστε με… πω πω … τύχη λέμε… θα μας πάει… Αμ δε… σταμάτησε λίγο πιο κάτω και μας έδωσε οδηγίες… που… δεν πολυκαταλάβαμε… α ξέχασα να πω ότι ωστόσο έχει αρχίσει να περνάει η ώρα, τα νευράκια μου να παίζουν… ξυπνάνε τα παιδιά… θέλουν νερό, ζεσταίνονται, πεινάνε… κλπ… και βέβαια το θερμόμετρο του αυτοκινήτου δείχνει συνέχεια 41.5 με 40.5 !!!
Με τα πολλά αποφασίζουμε να πάμε πάλι πίσω και να βρούμε εκείνη την πινακιδούλα που έλεγε… Σαλαμίνα φέρρυ… και πάμε… την ακολουθούμε και πάλι και αντί να πάμε για Αγία Τριάδα πάμε αντίθετα… αλλά με μια ανησυχία… ρωτάμε και πάλι έναν πακιστανό (να είναι καλά) και μας λέει καλά πάτε όλο ευθεία… τελικά μετά από πολύυυυυυυυ ταλαιπωρία… κι αφού έχω πει να γυρίσουμε πίσω… βλέπουμε τα φέρρυ…. Ε… άντε ας πάμε… αφού τα βρήκαμε… μπαίνουμε στο καραβάκι και φτάνουμε απέναντι… συναντάμε και την νονά και αρχίζουν τα ωραία…
Πάμε κατευθείαν στην παραλία και κάνουμε μπάνιο… πραγματικά δεν το περιμέναμε με τρία μικρά παιδιά να περάσουμε τόσο καλά… φυσικά οι περιπέτειες δεν σταματάνε ποτέ γιατί άντε να κουμαντάρεις τρία παιδιά, άντε μετά να τα πείσεις να βγουν από την θάλασσα… άντε να φτιάχνεις κάστρα στην άμμο… άντε να τα ξεπλύνεις από τόνους άμμο και να τα αλλάξεις για να μπούμε στο αυτοκίνητο… και μετά πήγαμε στο σπίτι της νονάς… κι άντε κοψίδια, κι άντε φαγοπότι μέχρι τις 2 τα ξημερώματα… ε και λίγο κους κους… τελικά φύγαμε 2 και… μπήκαμε στο καραβάκι 3 παρά και έφυγε 3… φτάσαμε Πέραμα και μετά… μέχρι την Αρτέμιδα… ε κατά τις… 5 παρά ήμασταν σπίτι… μέχρι να ανεβάσουμε τα τέκνα, να τα αλλάξουμε κλπ… πέσαμε κατάκοποι στις 6 να κοιμηθούμε… και φυσικά… στις 7 και κάτι… είχαμε εγερτήριο !!! Ας είναι ! Περάσαμε πολύ καλά !!!
Ευχαριστούμε νονά !!!
Σάββατο 14 Αυγούστου 2010
Μήπως τελικά… υπάρχουν κακά παιδιά ή… κακοί γονείς ???
Είμαι πολύ μα πολύ θυμωμένη… ίσως κατά βάθος… στενοχωρημένη…
Ας τα πάρω όμως από την αρχή… Πηγαίνουμε σε παιδότοπους… τουλάχιστον 5 χρόνια, από τότε που το Αγγελιαννάκι μας περπάτησε… και πάντα είχα και έχω μια αρχή… όταν συμβεί κάποιο «επεισόδιο» ανάμεσα σε παιδάκια, δεν ανακατεύομαι ΠΟΤΕ αν δεν μου ζητηθεί από τις κοπέλες που «προσέχουν» τα παιδιά ή αν δεν «φταίνε» τα δικά μου παιδιά… Ακόμα όμως κι ΑΝ χρειαζόταν για κάποιον λόγο να παρέμβω… ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δεν μιλάω σε ξένα παιδάκια… Είτε θα απομακρύνω τα δικά μου και θα τα επιπλήξω… είτε θα μιλήσω στην υπεύθυνη…
Εχθές το απόγευμα λοιπόν… ο μπαμπάς μας είχε «βλάβη» στην δουλειά του κι έτσι… πήγα μόνη μου τα δύο μεγάλα στον κλασσικό παιδότοπο της περιοχής μας… και… βαρέθηκα να βλέπω τα παιδιά να κλαίνε…
Παιδάκια επιθετικά με πραγματικά… βίαιη συμπεριφορά… να χτυπάνε με μανία, να τραβάνε μαλλιά, να πετάνε πράγματα… ήταν η πρώτη φορά που αναγκάστηκα να παρέμβω πολλές φορές… αλλά το χειρότερο δεν ήταν αυτό… ήταν η χαρακτηριστική απάθεια των γονιών… η στάση του τύπου «το παιδί μου δεν χτυπάει» (όταν μπροστά στα μάτια μας ας πούμε ένα αγοράκι έχει βάλει κάτω τον Εμμανουήλ και τον χτυπάει με κάθε τρόπο ή ένα άλλο του τραβάει με μανία τα μαλλιά ή ένα τρίτο πετάει ένα πετραδάκι και χτυπάει την Αγγελιάννα στο μάτι και ένα τέταρτο την κοροϊδεύει γιατί δεν έτρεχε πολύ γρήγορα…)
Δίνω μεγάλο αγώνα για να μάθω στα παιδιά μου ότι ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΜΕ ποτέ… ακόμα και για άμυνα σηκωνόμαστε και φεύγουμε ή προσπαθούμε να το λύσουμε με συζήτηση το θέμα κλπ… Κι αναρωτιέμαι… μήπως τελικά κάνω λάθος ? Μήπως με αυτό τον τρόπο θα γίνουν τα παιδιά μου παθητικά και δεκτικά στην βία ? Μήπως τελικά δεν πρέπει να μεγαλώνουμε «καλά» παιδάκια αλλά μικρά επιθετικά «τερατάκια» για να μπορέσουν να επιβιώσουν ?
Κι ακόμα απορώ… τι γονείς είναι αυτοί που κοιτάνε να δικαιολογήσουν τα παιδιά τους ΟΤΙ κι αν κάνουν… και δεν τους ενδιαφέρει να τα μάθουν δυο βασικά πράγματα… κάποιους κανόνες συμπεριφοράς… κάτι τέλοσπάντων…
Δεν ξέρω… μπορεί να είμαι εγώ υπερβολική και περίεργη… αλλά ΔΕΝ μπορώ να δεχτώ μερικά πράγματα… Γονείς… ας μάθουμε στα παιδιά μας ότι η ΒΙΑ δεν είναι λύση… Ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ανθρώπους που αύριο θα συνθέσουν μια κοινωνία καλύτερη από αυτή που ζούμε σήμερα… πραγματικά… το εύχομαι…
Ας τα πάρω όμως από την αρχή… Πηγαίνουμε σε παιδότοπους… τουλάχιστον 5 χρόνια, από τότε που το Αγγελιαννάκι μας περπάτησε… και πάντα είχα και έχω μια αρχή… όταν συμβεί κάποιο «επεισόδιο» ανάμεσα σε παιδάκια, δεν ανακατεύομαι ΠΟΤΕ αν δεν μου ζητηθεί από τις κοπέλες που «προσέχουν» τα παιδιά ή αν δεν «φταίνε» τα δικά μου παιδιά… Ακόμα όμως κι ΑΝ χρειαζόταν για κάποιον λόγο να παρέμβω… ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δεν μιλάω σε ξένα παιδάκια… Είτε θα απομακρύνω τα δικά μου και θα τα επιπλήξω… είτε θα μιλήσω στην υπεύθυνη…
Εχθές το απόγευμα λοιπόν… ο μπαμπάς μας είχε «βλάβη» στην δουλειά του κι έτσι… πήγα μόνη μου τα δύο μεγάλα στον κλασσικό παιδότοπο της περιοχής μας… και… βαρέθηκα να βλέπω τα παιδιά να κλαίνε…
Παιδάκια επιθετικά με πραγματικά… βίαιη συμπεριφορά… να χτυπάνε με μανία, να τραβάνε μαλλιά, να πετάνε πράγματα… ήταν η πρώτη φορά που αναγκάστηκα να παρέμβω πολλές φορές… αλλά το χειρότερο δεν ήταν αυτό… ήταν η χαρακτηριστική απάθεια των γονιών… η στάση του τύπου «το παιδί μου δεν χτυπάει» (όταν μπροστά στα μάτια μας ας πούμε ένα αγοράκι έχει βάλει κάτω τον Εμμανουήλ και τον χτυπάει με κάθε τρόπο ή ένα άλλο του τραβάει με μανία τα μαλλιά ή ένα τρίτο πετάει ένα πετραδάκι και χτυπάει την Αγγελιάννα στο μάτι και ένα τέταρτο την κοροϊδεύει γιατί δεν έτρεχε πολύ γρήγορα…)
Δίνω μεγάλο αγώνα για να μάθω στα παιδιά μου ότι ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΜΕ ποτέ… ακόμα και για άμυνα σηκωνόμαστε και φεύγουμε ή προσπαθούμε να το λύσουμε με συζήτηση το θέμα κλπ… Κι αναρωτιέμαι… μήπως τελικά κάνω λάθος ? Μήπως με αυτό τον τρόπο θα γίνουν τα παιδιά μου παθητικά και δεκτικά στην βία ? Μήπως τελικά δεν πρέπει να μεγαλώνουμε «καλά» παιδάκια αλλά μικρά επιθετικά «τερατάκια» για να μπορέσουν να επιβιώσουν ?
Κι ακόμα απορώ… τι γονείς είναι αυτοί που κοιτάνε να δικαιολογήσουν τα παιδιά τους ΟΤΙ κι αν κάνουν… και δεν τους ενδιαφέρει να τα μάθουν δυο βασικά πράγματα… κάποιους κανόνες συμπεριφοράς… κάτι τέλοσπάντων…
Δεν ξέρω… μπορεί να είμαι εγώ υπερβολική και περίεργη… αλλά ΔΕΝ μπορώ να δεχτώ μερικά πράγματα… Γονείς… ας μάθουμε στα παιδιά μας ότι η ΒΙΑ δεν είναι λύση… Ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ανθρώπους που αύριο θα συνθέσουν μια κοινωνία καλύτερη από αυτή που ζούμε σήμερα… πραγματικά… το εύχομαι…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)