Θέλουν να «λέγονται» γονείς ???

Και λέω να λέγονται γιατί για εμένα απλά… δεν είναι… και όσο αυστηρό και απόλυτο κι αν ακούγεται αυτό… το εννοώ… Αν και είμαι οπαδός του «μην κρίνεις για να μην κριθείς» μου είναι αδύνατον να προσπεράσω κάποια γεγονότα…

Εχθές πήγαμε οικογενειακώς στο Copa Copana (και εδώ αν και άσχετο θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ιδιοκτήτες και τον κύριο Τριανταφύλλου για το κάλεσμα και την προσφορά που έκανα στο Family club, δίνοντας μας την ευκαιρία να περάσουμε μια όμορφη μέρα) και είδα… ΤΑ κουφά…

Ξεκινάω…

Σε κάποια φάση και ενώ εγώ είμαι έξω κοιμίζοντας το μωρό και ο Γιάννης είναι μέσα με τα δύο παιδιά… βλέπω τους ναυαγοσώστες να βγάζουν έξω ένα κοριτσάκι γύρω στα 8 λιπόθυμο… και ενώ προσπαθούν να το συνεφέρουν ΔΕΝ υπάρχουν πουθενά οι γονείς !!! Πέρασαν περίπου 5 λεπτά μέχρι να συνέλθει λιγάκι το παιδί και το ρωτούσαν που είναι οι γονείς του… ε περίπου μετά από κάνα δεκάλεπτο εμφανίστηκαν οι γονείς… ΤΡΟΜΕΡΟ…

Μετά από λίγη ώρα… και ενώ ακόμα δεν έχω κοιμίσει το μωρό (το κουνάω χαρακτηριστικά στο καροτσάκι) εμφανίζεται δίπλα μου ένα κοριτσάκι… γύρω στα 3 και κάτι και χάζευε το μωρό… μου λέει «πόσο χρονών είναι το μωράκι?» της λέω ότι δεν είναι χρονών ακόμα αλλά μηνών και για μερικά λεπτά πιάνουμε την κουβέντα… οπότε και κοιτάω γύρω μου να δω ποιος το συνόδευε… έχω την αίσθηση πως… δεν ήταν κανείς μαζί του κι έτσι ρωτάω… (με έναν φόβο πάντα) που είναι η μαμά της… στο νοσοκομείο μου απαντάει… ο μπαμπάς σου? Λέω εγώ… στον γιατρό μου λέει… άρχισα να έχω ταχυκαρδία… της λέω… εδώ με ποιόν έχεις έρθει… αααααα με την θεία μου, μου λέει… και που είναι… ξαναρωτάω… ε… κάπου εκεί, λέει η μικρή και δείχνει με ασάφεια το πλήθος… τότε παρατηρώ ότι κρατάει κάποια χρήματα και πίσω μας είναι μια καντίνα… της λέω λοιπόν… μήπως ήθελες να αγοράσεις κάτι ? Μου λέει ναι, νερό… ε της λέω έλα να αγοράσουμε και να βρούμε την θεία σου… μέχρι να γυρίσω στην ουρά της καντίνας… εμφανίζεται μια «κυρία?» περίπου 50 ετών και αρχίζει να φωνάζει υστερικά… καλά παιδάκι μου είσαι βλαμμένο ? Σε έχουμε στείλει εδώ και μισή ώρα να μας φέρεις νερό κι ακόμα χαζεύεις ???????? ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ…

Επόμενο επεισόδιο… έχουμε μπει στην πισίνα όλοι και εγώ έχω κάτσει κάτω να παίζω με το μωρό ενώ τα μεγάλα κάνουν τσουλήθρες μαζί με τον μπαμπά… αρχικά η Αγγελιάννα διαμαρτύρεται ότι κάτι παιδάκια τους σπρώχνουν στην κορυφή της τσουλήθρας… προσπαθώ να εντοπίσω τι συμβαίνει αλλά δεν… ξανακάθομαι μαζί με το μωρό και έρχεται ένα αγοράκι…γύρω στα 8 με 9 και αρχίζει να πετάει νερό στο πρόσωπο του μωρού… την πρώτη φορά το θεώρησα τυχαίο… αλλά μετά από 5 – 6 φορές του είπα «Σε παρακαλώ μην πετάς νερό στο πρόσωπο του μωρού, είναι πολύ μικρό και δεν του αρέσει»… αλλά ή μίλησα ή όχι… το ίδιο… το σκηνικό συνεχίστηκε για πολύ ώρα… κι αφού έψαχνα κάποιον συνοδό του μικρού αλλά… κανείς… τελικά αποφασίζω ότι αφού δεν βγάζω άκρη και βέβαια το έχω ρωτήσει που είναι οι γονείς του, του έχω κάνει ευγενικά αλλά και λίγο πιο σοβαρά μερικές παρατηρήσεις… δίνω το μωρό στον Γιάννη και βγαίνουν έξω… παραμένω με τα δύο μεγάλα να παίξουμε τα οποία διαμαρτύρονται έντονα ότι το παιδάκι αυτό και ένα άλλο μαζί τα σπρώχνουν κλπ (το σπρώξιμο σε νεροτσουλήθρες είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο)… συνεχίζω απεγνωσμένα να ψάχνω συνοδούς αλλά… τίποτα στον ορίζοντα… και φυσικά τα πιτσιρίκια να μην παίρνουν από λόγια… φώναξα και τον υπεύθυνο ναυαγοσώστη της πισίνας που τους έκανε παρατηρήσεις… αλλά… τίποτα… Για να μην τα πολυλέω… επί δύο ώρες εμείς αλλάζαμε παιχνίδια κι εκείνα ακολουθούσαν και έσπρωχναν, έριχναν και χτύπαγαν όλα τα παιδάκια και οι παρατηρήσεις από πολλούς γονείς έπεφταν βροχή… αλλά οι δικοί τους γονείς… άφαντοι !!!

Το σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι που… επιτέλους φύγαμε από την πισίνα και πήγαμε στον παιδότοπο… και ξαφνικά μετά από λίγο… πάλι το ένα από τα δυο παιδάκια που προανέφερα… Οκ… δεν δίνω σημασία αρχικά ώσπου τον βλέπω να ανεβάζει τον Εμμανουήλ επάνω στο τραπεζάκι του ice hockey… τρέχω και ευτυχώς… προλαβαίνω το παιδί πριν πέσει… κλάμα βέβαια ο μικρός… και του λέω έλα να παίξουμε ένα παιχνιδάκι τέτοιο… ρίχνω τα χρήματα και πάμε να παίξουμε… αλλά ο μικρός που λέμε… δεν άφηνε τον Εμμανουήλ να παίξει… τι του τράβαγε από τα χέρια αυτό που παίζεις, τι τον έσπρωχνε.. του είπα μερικές φορές να φύγει, πολύ ευγενικά… μετά λίγο πιο αυστηρά… τίποτα… σε κάποια φάση υποψιάζομαι πως ένας ρέμπελος τυπάκος που είχε… ξαπλώσει σε δυο καρέκλες πρέπει να είναι ο πατέρας του… του λέω λοιπόν… δικός σας είναι ο μικρός εδώ ? κάνει νόημα ναι… του λέω, ε πείτε του κάτι επιτέλους, δεν γίνεται άλλο έτσι… και τι κάνει ο τυπάκος ? Μου δείχνει το αυτί του (το hands free) και μου λέει… μιλάω στο τηλέφωνο… του λέω λοιπόν κι εγώ… δεν με ενδιαφέρει άνθρωπέ μου… ο γιος σου μας έχει τσακίσει το νευρικό σύστημα από το μεσημέρι.. ε μάζεψέ τον επιτέλους… ατάραχος…. Τον φωνάζει και καλά… τον γράφει ο μικρός… και ΕΥΤΥΧΩΣ… τελείωσε το παιχνίδι… συνέχισε βέβαια να πειράζει όλα τα παιδάκια που έπαιζαν στον παιδότοπο… αλλά… οκ… λίγο πιο χαλαρά… και μετά από λίγο φύγαμε… ΤΡΟΜΕΡΟ…

Αυτά είναι κάποια μικρά παραδείγματα… καθημερινής τρέλας… ΟΜΩΣ δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν τόσο αδιάφοροι άνθρωποι… που έχουν ή συνοδεύουν παιδιά ! Το κακό… θέλει μερικές φορές ελάχιστα δευτερόλεπτα ή και κλάσματα δευτερολέπτου να συμβεί… κι όμως… υπάρχουν !!! Κρίμα για τα παιδάκια… γιατί κατά την προσωπική μου άποψη ΠΟΤΕ δεν φταίνε τα παιδιά… κάτι γονείς… να μην χαρακτηρίσω φταίνε… Λυπάμαι ειλικρινά…