Απορώ…

Θα κάνω έναν μικρό πρόλογο… αναγκαστικά γιατί διαβάζοντας τα παρακάτω μπορεί να φανεί… εγωκεντρικό το κείμενο, αλλά δεν σκέφτομαι έτσι… έχω όμως εξηγήσει πολλάκις ότι παίρνω ως παράδειγμα τον εαυτό μου γιατί δεν μου αρέσει να κρίνω άλλους ανθρώπους, που πολύ απλά δεν ξέρω την ζωή τους, τα ζόρια τους, τις συνήθειές τους… Απλά απορώ…


Και εξηγώ… Είμαι μια μαμά τριών παιδιών, χωρίς «υπηρετικό προσωπικό», χωρίς περιουσία και χρήματα περισσευούμενα (δεν κλαίγομαι, Δόξα τον Ύψιστο δεν μας λείπει τίποτα, απλά δεν είμαστε και πλούσιοι…. Έχω την δική μου ατομική επιχείρηση, την οποία προσπαθώ να δουλέψω ανάμεσα σε τρία μικρά ζουζούνια, έναν σύζυγο και ένα σπίτι… γεμάτο ανάγκες, παιχνίδια, γέλια, χαρές και λύπες… εν ολίγοις θεωρώ ότι είμαι μια συνηθισμένη, μέση, Ελληνίδα μάνα !!!

Μισό λεπτό να μαζέψω από το πάτωμα τον μεσαίο που τον πήρε ο ύπνος και φυσικά να μαζέψω και τα bakugan που έχει μοιράσει γύρω του…. Έρχομαι…

Ουφ… να μια και πάλι !!!

Έλεγα λοιπόν ότι απορώ… πως πρέπει εγώ η μάνα… να προλαβαίνω να κάνω τις δουλειές του σπιτιού μου, να φροντίζω τον άντρα μου και τα παιδιά μου (και ψιτ… μυστικό… είμαι και από τις τυχερές… έχω έναν καταπληκτικό σύζυγο που μοιραζόμαστε τα πάντα και από ψυχολογικής αλλά και από πρακτικής άποψης… ), να τρέχω για την δουλειά μου (πιστέψτε με ΔΕΝ δουλεύω από χόμπι, κι ας μοιάζει έτσι, αφού δεν καταφέρνω πολλές φορές να βγάλω ούτε τα τρέχοντα έξοδα του μήνα… άτιμο ΤΕΒΕ !!!) και σαν να μην φτάνουν ΟΛΑ αυτά… να πρέπει να τρέξω για τον παιδικό σταθμό του ενός παιδιού μου, για τον παιδικό του άλλου (που έχω την ατυχία να είναι… κρατικός… και το τι τραβάμε… αχχχχχχχχχ) και φυσικά για το Δημοτικό σχολείο της κόρης μου… Γιατί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως αν δεν τρέξεις για ΟΛΑ, απλά δεν θα γίνει τίποτα… ΟΜΩΣ σίγουρα το ίδιο πρόβλημα έχουν πολλές ακόμα μαμάδες… αλλά δεν τρέχουν, δεν βοηθάνε… τι κάνουν ? Το εύκολο… σηκώνουν το τηλέφωνο και σου «μεταθέτουν» με απίστευτη ευκολία το πρόβλημά τους… αλλά οι ίδιες ΔΕΝ είναι πρόθυμες να ασχοληθούν πάνω από τα 5 λεπτά του τηλεφωνήματος…

Διακοπή και πάλι… να βοηθήσω την κοράκλα μου στην όμορφη χειροτεχνία της…

ΌΧΙ αγαπητές μου μαμάδες… συμπάσχουσες ναι… αλλά όχι… έτσι ΔΕΝ κερδίζεται καμία μάχη ! Όχι χωρίς αγώνα… τίποτα δεν μας χαρίζεται… και έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας να ασχοληθούμε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ !!!

Θα περιμένω λίγο ακόμα… να δώ… Θα επανέλθω… είναι ανεξάντλητο το θέμα μας…

Ακούς Τασία ???????????????

Και φτάσαμε αισίως τα χρόνια του Χριστού… 33 στο κοντέρ παρακαλώ…

Νιώθω περίεργα σήμερα… πάντα υποδεχόμουν τα γενέθλια ως κάτι μοναδικό… με μεγάλη χαρά… πολύ καλή διάθεση… σήμερα όμως… έχω μια γλυκιά μελαγχολία… ίσως επειδή δεν είμαι και πολύ καλά… είμαι με φάρμακα για την μέση μου… πονάω πολύ και με το ζόρι την παλεύω… Από την άλλη είμαι πολύ προβληματισμένη με τα διάφορα θέματα των παιδιών… παιδικοί σταθμοί, ωράρια, δημοτικά σχολεία, δραστηριότητες… παλεύω να βγάλω άκρη…

Διακοπή… μεταφέρομαι στην βεράντα για λίγο…

Ευκαιρία να σκεφτώ λιγάκι και παράλληλα… να αποτυπώσω αυτές τις σκέψεις μου εδώ… ο Αριστοφάνης κοιμάται και ο Εμμανουήλ με την Αγγελιάννα… τσακώνονται ε χμ… εννοώ παίζουν play station…

Έχω δεχτεί πολλές πολλές ευχές… από φίλους… δήθεν φίλους… γνωστούς…. Την μαμά μου… τα παιδάκια μου… τον άντρα μου… Χαίρομαι… γιατί πραγματικά οι ευχές είναι ωραίο πράγμα και έχουν μια… θετική αύρα… έστω και λίγες να πιάσουν… αρκούν για την υπόλοιπη δύσκολη χρονιά…

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος δεν θα κάνω κάποιο… πάρτυ ή γιορτή… βέβαια… δεν είναι και το καλύτερο μου που θα πάω σε Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων του δημοτικού σχολείου της κόρης μου… αλλά… τι να κάνουμε…. Έτσι είναι… ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΙ τα παιδιά… κι ας θυμώνει λίγο ο καλός μου…

Ίσως το έχω πει πολλές φορές… ε κι ακόμα μία… έγινα μαμά συνειδητά… και αποφάσισα από την πρώτη στιγμή ότι δεν θα αφήσω ποτέ την «μοίρα» των παιδιών μου στην τύχη… όχι πως δεν πιστεύω στην ύπαρξη της τύχης… αλλά όπου μπορούμε να βοηθήσουμε… καλά είναι…

Φέτος δεν νιώθω τόσο δυνατή και υπερήφανη όσο άλλες χρονιές… είχα μερικές κακές στιγμές την χρονιά που μας πέρασε και… μάλλον κατάφεραν να ρίξουν λίγο το ηθικό μου… όχι όμως για πολύ… Περισσότερο μάλλον αγχωμένη είμαι… με όλα όσα έχω να αντιμετωπίσω φέτος… Ελπίζω όμως να τα βγάλω πέρα άξια…

Εύχομαι του χρόνου τέτοια μέρα να γράψω με περισσότερο ενθουσιασμό… και ΜΟΝΟ θετικά…

Αρχίζει λοιπόν να μετράει ο χρόνος για τον επόμενο απολογισμό…



Υ.γ. περίεργο πράγμα σήμερα… θέλω να πω τόσα πολλά… μα δεν μου βγαίνει λέξη…


http://www.youtube.com/watch?v=Ne4s_Ob0Ods

Ποιόν κοροϊδεύετε ΡΕ ?????? Βοηθήστε με να οργανώσω μια «Δράση γονέων για την παιδεία»

Βρίσκομαι στο αυτοκίνητο, σταματημένη, με κεφάλι βαρύ κι ασήκωτο από την στενοχώρια και έτοιμη να πάθω εγκεφαλικό από την πίεση… Χτυπάει το κινητό… Είναι ο άντρας μου στο τηλέφωνο και μου λέει… «Έδειξε στις ειδήσεις την Διαμαντοπούλου και είπε ότι είναι η χρονιά με τα ΛΙΓΟΤΕΡΑ προβλήματα…»… του λέω κλείσε γιατί το νιώθω… θα πάθω τίποτα…
Αργότερα επιστρέφω από τις δραστηριότητες των παιδιών και μου λέει πάλι ο άντρας μου… «Έδειξαν και τον Παπανδρέου που πήγε σε σχολεία κλπ και είπε ότι όλα είναι Οκ»… και το νιώθω πάλι… η πίεσή μου χτυπάει κόκκινο….

ΠΟΙΟΥΣ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΤΕ ΡΕ ??? ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΜΑΣ ΠΕΡΝΑΤΕ ΠΙΑ ?

Στο σχολείο του παιδιού μου ΛΕΙΠΟΥΝ οι 10 από τους 12 δασκάλους που θα έπρεπε να υπάρχουν… Στην ιστοσελίδα της Διεύθυνσης Ανατολικής Αττικής υπάρχουν ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ με ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΕΝΑ… Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι στο δεύτερο γραφείο έχει 85 λειτουργικά κενά και στο τρίτο 50 και για όποιον δεν κατάλαβε… ΤΟΣΟΙ δάσκαλοι λείπουν από τα σχολεία…

Μπορώ να αναφέρω αναλυτικά αλλά… τί νόημα θα έχει ? ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ… ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ??? ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΡΤΑΛΙΑ… ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΚΟΙΤΑΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ… ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ !!!!

Το κοριτσάκι μου φέτος θα ήταν ένα χαρούμενο πρωτάκι… όμως δεν είναι… αφού μαθητής χωρίς δάσκαλο… δεν γίνεται…

Θα επανέλθω… μα βοηθήστε με να οργανώσω μια «Δράση γονέων για την παιδεία» και να μπορώ να διαμαρτύρομαι και να ΦΩΝΑΖΩ με πραγματικά στοιχεία.... Στείλτε μου ΟΛΟΙ με email στο info@familyclub.gr με τα προβλήματα στα σχολεία, ειδικά από ελλείψεις δασκάλων και καθηγητών αλλά και εκπαιδευτικοί που ΑΚΟΜΑ δεν ξέρετε σε ποιο σχολείο θα είστε... ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΔΡΑΣΟΥΜΕ !!!

Καλή Σχολική Χρονιά…

Καλημέρα… ένα άκρως φθινοπωρινό πρωινό… θα μπορούσε να είναι και χειμωνιάτικο μιας και εδώ στα παραθαλάσσια που είμαστε έχει κρύο.. μπρρρ…

Η ΜΕΓΑΛΗ μέρα έφτασε και η αγωνία έχει κορυφωθεί…

Αύριο το πρωί θα πάνε τα δύο μου παιδάκια σχολείο…

Η Αγγελιάννα μας θα είναι ένα πρωτάκι του δημοτικού σχολείου… και ο Εμμανουήλ θα πάει για πρώτη φορά παιδικό σταθμό…

Συγκινημένη από την μία που τα βλαστάρια μου μεγαλώνουν… χαρούμενη γιατί θα περνάνε τα πρωινά τους δημιουργικά και θα κοινωνικοποιηθούν κλπ κλπ… αλλά και με απίστευτο άγχος… ΦΟ ΒΕΡΟ άγχος που προσπαθώ να πνίγω πίσω από το πλατύ χαμόγελο και την «χαρούμενη» διάθεση… αλλά κατά βάθος… σκάω… Η αγωνία μου τεράστια… τα θέματα πολλά… Πως θα αντιμετωπίσουν τα παιδάκια μου το σχολείο τους ? Θα κλαίνε ή θα είναι χαρούμενα ? Θα έχουν καλές δασκάλες ? Θα τα προσέχουν ? Πως θα τα καταφέρνουν με την τουαλέτα ? Θα τα πηγαίνουν καλά με τα άλλα παιδάκια ? Και πολλά πολλά ακόμα…

Κοντός ψαλμός… αφού έχουν μείνει λιγότερες από 24 ώρες… και το πρόγραμμα λέει ότι πρώτα πάμε στον παιδικό και … παραδίδουμε τον Εμμανουήλ στο νέο του ξεκίνημα και μετά βούρ για τον Αγιασμό του δημοτικού σχολείου με το Αγγελιαννάκι…

Εύχομαι ολόψυχα σε όλα τα παιδάκια ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ και καλή πρόοδο… και σε όλους τους γονείς καλό κουράγιο και μια εύκολη και δημιουργική χρονιά….

Υ.γ. Μας τα χάλασε και ο καιρός γαμώτο και δεν θα φοράμε γυαλιά ηλίου για να καλύπτουν λίγο τα ποτάμια που θα τρέχουν…. Δεν πειράζει… ας κλάψουμε φανερά ! Εγώ πάντως θα το κάνω !!!

Υ.γ.2 Εδώ έτρεξαν τώρα τα δάκρυα…

32 χρόνια ζωής…. Ένας μικρός… απολογισμός…

Σήμερα έχω γενέθλια…. Γιούπι….. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα μα πάντα θεωρούσα τα γενέθλια πολύ σημαντικά… Δεν συζητώ από τότε που έγινα μαμά… τα γενέθλια των παιδιών μου είναι ΟΤΙ πιο σημαντικό !!!

Κάθε χρόνο, στα δικά μου γενέθλια… δεν κάνω πάρτυ… γιορτή ή κάτι τέτοιο… τα έχω χορτάσει όλο τον χρόνο από τα παιδιά και τον αντρούλη μου… μου αρέσει όμως να κάθομαι λίγη ώρα με τις σκέψεις μου… και να κάνω έναν… μικρό απολογισμό… μόνο που φέτος θα τον γράψω κιόλας… και θα τον μοιραστώ μαζί σας…

Κλασσικά… μέχρι τα 18 σχολείο… Οκ… αυτά τα χρόνια δεν τα μετράω στα «δημιουργικά» αν και… από μικρή όλο και κάτι έκανα και φυσικά… από τα 15 μου… περιστασιακή εργασία για χαρτζιλίκι… παρά την αντίρρηση των γονιών… χιχι…

Από εκεί και πέρα όμως… θεωρώ ότι έχω κάνει πολλάαααααα πράγματα… για… 14 χρόνια που πέρασαν… τέλειωσα την σχολή μου, δούλεψα αρκετά… γνώρισα τον άντρα μου… παντρευτήκαμε, κάναμε το πρώτο μας παιδάκι, χτίσαμε το σπίτι μας και κάναμε δύο ακόμα ζουζούνια… αφού άφησα την εργασία μου σε εταιρίες κλπ… ξεκίνησα την δική μου επιχείρηση που δεν μπορώ να πω… με τρία ζουζούνια και σπίτι κλπ… καλά πάει…

Έχω αγαπημένους και καλούς φίλους, τους καλύτερους κουμπάρους και πνευματικούς νονούς των παιδιών μου… την πατρική μου οικογένεια… πάνω από όλα βέβαια ΟΛΟΙ έχουμε την ΥΓΕΙΑ μας… οπότε νομίζω… ότι… τα έχω πάει περίφημα !!!

Ναι… ναι… καλά το σκέφτεσαι… (εσύ που το διαβάζεις)…. Είμαι ψωνάρα !!! Αλλά νιώθω περήφανη για όσα έχω καταφέρει… φυσικά υπάρχουν και τα μελανά σημεία (κάποια οικονομικά ανοίγματα που δεν έπρεπε να γίνουν και κάποια λάθη, προσωπικά και μη, οικονομικά και άλλα…) αλλά μέσα από αυτά έμαθα πολλά και πλέον θεωρώ ότι βαδίζω σωστά !)

Έτσι λοιπόν… περήφανη πλέον για τις μέχρι εδώ «δημιουργίες» μου και αφού «έκλεισα» ως μητέρα με τα τρία μου ζουζουνάκια και τον καταπληκτικό μου σύζυγο… βάζουμε πλώρη για άλλα… ήρθε ο καιρός να προχωρήσουμε σε άλλα μονοπάτια… με αργά και σταθερά βήματα… Σιγά σιγά… σταθερά… συνετά…

Τζωνάκο μου… σε ευχαριστώ πολύ που υπάρχεις στην ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια και με αντέχεις (ειδικά με την τρέλα που με δέρνει…) κι ευχαριστώ τον Θεό για τα ζουζουνάκια που μου χάρισε… αυτά τα τρία εκπληκτικά πλάσματα… και την υγεία που μας χαρίζει…

Όλα καλά μέχρι εδώ… και τα καλύτερα έρχονται !!!

Μαριλένα
31/08/2010

Υ.γ. Εύχομαι μόνο να έχω υγεία να χαρώ τα παιδάκια μου...

Αυτό το παιδί ΜΟΝΟ δεν έφταιγε…

Και πλήρωσε την ανωμαλία του καραγκιόζη αλλά και την ανευθυνότητα των γονιών του !

Διαβάζω εδώ και ώρα διάφορα μαμαδοφόρουμ και φυσικά όλες οι μανούλες έχουν στενοχωρηθεί από το απαίσιο… φρικαλέο… απάνθρωπο… άγριο… έγκλημα με θύμα το 11χρονο κοριτσάκι… που ΣΑΦΩΣ και δεν έφταιγε σε τίποτα να περάσει όλο αυτό το μαρτύριο (και κατά βάθος ανακουφίζομαι που πέθανε… εννοώ ότι ίσως μετά από αυτό να ήταν χειρότερο να ζήσει… και όχι… δεν το λέω επειδή δεν είναι το δικό μου παιδί… αλλά από… προσωπικά βιώματα…) δεν είδα όμως ΠΟΥΘΕΝΑ καμία μαμά και κανέναν μπαμπά να κακιώσει με αυτούς τους γονείς (που ναι… συμμερίζομαι τον πόνο τους εκ των υστέρων) ΑΛΛΑ έχουν ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης !!!

Όσα γράφω δεν τα λέω με ευκολία… ούτε όπως θα σκεφτούν κάποιοι… έξω από τον χορό… Έχω τρία παιδιά και γράφω με ΠΛΗΡΗ συναίσθηση… καθώς η υπευθυνότητά μου φτάνει σε σημεία παραλογισμού… συγγενείς, φίλοι και γνωστοί μονίμως με κράζουν για αυτή την εμμονή μου με τα παιδιά… αλλά όπως τους λέω πάντα… Προσέχω για να έχω… δεν μπορώ να διανοηθώ να πάθουν τα παιδιά μου ούτε γρατσουνιά από δική μου αμέλεια… άλλο αν γίνει κάτι… που δεν μπορώ ούτε να προβλέψω, ούτε να παρέμβω… ούτε… ούτε… ούτε… Οκ… εκεί παρακαλάω απλά τον Θεό να μην συμβεί…

Δεν μπορώ όμως με τίποτα να δεχτώ ότι θα αφήσω το παιδί μου 11 χρονών να γυρνάει μόνο του στην πλατεία… κι ας είναι σε χωριό… οι ανώμαλοι και οι εγκληματίες είναι παντού… δεν ξεχωρίζουν χωριό ή πόλη, βουνό ή θάλασσα… Η εγκληματικότητα καλπάζει… στην εποχή μας.. ούτε μέχρι την γωνία μόνα τους… όχι στην πλατεία…

Πιστεύω όμως ότι αν ο νόμος ήταν αυστηρός και δικαζόντουσαν μία δύο φορές και οι γονείς για αμέλεια… ίσως να μην θρηνούσαμε πια αθώες παιδικές ψυχές…

Εύχομαι κοριτσάκι μου, να ζήσεις πια σε γαλήνη… έτσι κι αλλιώς ήσουν μικρή και αθώα οπότε είσαι ένα αγγελάκι…

Θέλουν να «λέγονται» γονείς ???

Και λέω να λέγονται γιατί για εμένα απλά… δεν είναι… και όσο αυστηρό και απόλυτο κι αν ακούγεται αυτό… το εννοώ… Αν και είμαι οπαδός του «μην κρίνεις για να μην κριθείς» μου είναι αδύνατον να προσπεράσω κάποια γεγονότα…

Εχθές πήγαμε οικογενειακώς στο Copa Copana (και εδώ αν και άσχετο θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ιδιοκτήτες και τον κύριο Τριανταφύλλου για το κάλεσμα και την προσφορά που έκανα στο Family club, δίνοντας μας την ευκαιρία να περάσουμε μια όμορφη μέρα) και είδα… ΤΑ κουφά…

Ξεκινάω…

Σε κάποια φάση και ενώ εγώ είμαι έξω κοιμίζοντας το μωρό και ο Γιάννης είναι μέσα με τα δύο παιδιά… βλέπω τους ναυαγοσώστες να βγάζουν έξω ένα κοριτσάκι γύρω στα 8 λιπόθυμο… και ενώ προσπαθούν να το συνεφέρουν ΔΕΝ υπάρχουν πουθενά οι γονείς !!! Πέρασαν περίπου 5 λεπτά μέχρι να συνέλθει λιγάκι το παιδί και το ρωτούσαν που είναι οι γονείς του… ε περίπου μετά από κάνα δεκάλεπτο εμφανίστηκαν οι γονείς… ΤΡΟΜΕΡΟ…

Μετά από λίγη ώρα… και ενώ ακόμα δεν έχω κοιμίσει το μωρό (το κουνάω χαρακτηριστικά στο καροτσάκι) εμφανίζεται δίπλα μου ένα κοριτσάκι… γύρω στα 3 και κάτι και χάζευε το μωρό… μου λέει «πόσο χρονών είναι το μωράκι?» της λέω ότι δεν είναι χρονών ακόμα αλλά μηνών και για μερικά λεπτά πιάνουμε την κουβέντα… οπότε και κοιτάω γύρω μου να δω ποιος το συνόδευε… έχω την αίσθηση πως… δεν ήταν κανείς μαζί του κι έτσι ρωτάω… (με έναν φόβο πάντα) που είναι η μαμά της… στο νοσοκομείο μου απαντάει… ο μπαμπάς σου? Λέω εγώ… στον γιατρό μου λέει… άρχισα να έχω ταχυκαρδία… της λέω… εδώ με ποιόν έχεις έρθει… αααααα με την θεία μου, μου λέει… και που είναι… ξαναρωτάω… ε… κάπου εκεί, λέει η μικρή και δείχνει με ασάφεια το πλήθος… τότε παρατηρώ ότι κρατάει κάποια χρήματα και πίσω μας είναι μια καντίνα… της λέω λοιπόν… μήπως ήθελες να αγοράσεις κάτι ? Μου λέει ναι, νερό… ε της λέω έλα να αγοράσουμε και να βρούμε την θεία σου… μέχρι να γυρίσω στην ουρά της καντίνας… εμφανίζεται μια «κυρία?» περίπου 50 ετών και αρχίζει να φωνάζει υστερικά… καλά παιδάκι μου είσαι βλαμμένο ? Σε έχουμε στείλει εδώ και μισή ώρα να μας φέρεις νερό κι ακόμα χαζεύεις ???????? ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ…

Επόμενο επεισόδιο… έχουμε μπει στην πισίνα όλοι και εγώ έχω κάτσει κάτω να παίζω με το μωρό ενώ τα μεγάλα κάνουν τσουλήθρες μαζί με τον μπαμπά… αρχικά η Αγγελιάννα διαμαρτύρεται ότι κάτι παιδάκια τους σπρώχνουν στην κορυφή της τσουλήθρας… προσπαθώ να εντοπίσω τι συμβαίνει αλλά δεν… ξανακάθομαι μαζί με το μωρό και έρχεται ένα αγοράκι…γύρω στα 8 με 9 και αρχίζει να πετάει νερό στο πρόσωπο του μωρού… την πρώτη φορά το θεώρησα τυχαίο… αλλά μετά από 5 – 6 φορές του είπα «Σε παρακαλώ μην πετάς νερό στο πρόσωπο του μωρού, είναι πολύ μικρό και δεν του αρέσει»… αλλά ή μίλησα ή όχι… το ίδιο… το σκηνικό συνεχίστηκε για πολύ ώρα… κι αφού έψαχνα κάποιον συνοδό του μικρού αλλά… κανείς… τελικά αποφασίζω ότι αφού δεν βγάζω άκρη και βέβαια το έχω ρωτήσει που είναι οι γονείς του, του έχω κάνει ευγενικά αλλά και λίγο πιο σοβαρά μερικές παρατηρήσεις… δίνω το μωρό στον Γιάννη και βγαίνουν έξω… παραμένω με τα δύο μεγάλα να παίξουμε τα οποία διαμαρτύρονται έντονα ότι το παιδάκι αυτό και ένα άλλο μαζί τα σπρώχνουν κλπ (το σπρώξιμο σε νεροτσουλήθρες είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο)… συνεχίζω απεγνωσμένα να ψάχνω συνοδούς αλλά… τίποτα στον ορίζοντα… και φυσικά τα πιτσιρίκια να μην παίρνουν από λόγια… φώναξα και τον υπεύθυνο ναυαγοσώστη της πισίνας που τους έκανε παρατηρήσεις… αλλά… τίποτα… Για να μην τα πολυλέω… επί δύο ώρες εμείς αλλάζαμε παιχνίδια κι εκείνα ακολουθούσαν και έσπρωχναν, έριχναν και χτύπαγαν όλα τα παιδάκια και οι παρατηρήσεις από πολλούς γονείς έπεφταν βροχή… αλλά οι δικοί τους γονείς… άφαντοι !!!

Το σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι που… επιτέλους φύγαμε από την πισίνα και πήγαμε στον παιδότοπο… και ξαφνικά μετά από λίγο… πάλι το ένα από τα δυο παιδάκια που προανέφερα… Οκ… δεν δίνω σημασία αρχικά ώσπου τον βλέπω να ανεβάζει τον Εμμανουήλ επάνω στο τραπεζάκι του ice hockey… τρέχω και ευτυχώς… προλαβαίνω το παιδί πριν πέσει… κλάμα βέβαια ο μικρός… και του λέω έλα να παίξουμε ένα παιχνιδάκι τέτοιο… ρίχνω τα χρήματα και πάμε να παίξουμε… αλλά ο μικρός που λέμε… δεν άφηνε τον Εμμανουήλ να παίξει… τι του τράβαγε από τα χέρια αυτό που παίζεις, τι τον έσπρωχνε.. του είπα μερικές φορές να φύγει, πολύ ευγενικά… μετά λίγο πιο αυστηρά… τίποτα… σε κάποια φάση υποψιάζομαι πως ένας ρέμπελος τυπάκος που είχε… ξαπλώσει σε δυο καρέκλες πρέπει να είναι ο πατέρας του… του λέω λοιπόν… δικός σας είναι ο μικρός εδώ ? κάνει νόημα ναι… του λέω, ε πείτε του κάτι επιτέλους, δεν γίνεται άλλο έτσι… και τι κάνει ο τυπάκος ? Μου δείχνει το αυτί του (το hands free) και μου λέει… μιλάω στο τηλέφωνο… του λέω λοιπόν κι εγώ… δεν με ενδιαφέρει άνθρωπέ μου… ο γιος σου μας έχει τσακίσει το νευρικό σύστημα από το μεσημέρι.. ε μάζεψέ τον επιτέλους… ατάραχος…. Τον φωνάζει και καλά… τον γράφει ο μικρός… και ΕΥΤΥΧΩΣ… τελείωσε το παιχνίδι… συνέχισε βέβαια να πειράζει όλα τα παιδάκια που έπαιζαν στον παιδότοπο… αλλά… οκ… λίγο πιο χαλαρά… και μετά από λίγο φύγαμε… ΤΡΟΜΕΡΟ…

Αυτά είναι κάποια μικρά παραδείγματα… καθημερινής τρέλας… ΟΜΩΣ δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν τόσο αδιάφοροι άνθρωποι… που έχουν ή συνοδεύουν παιδιά ! Το κακό… θέλει μερικές φορές ελάχιστα δευτερόλεπτα ή και κλάσματα δευτερολέπτου να συμβεί… κι όμως… υπάρχουν !!! Κρίμα για τα παιδάκια… γιατί κατά την προσωπική μου άποψη ΠΟΤΕ δεν φταίνε τα παιδιά… κάτι γονείς… να μην χαρακτηρίσω φταίνε… Λυπάμαι ειλικρινά…