Βρίσκομαι στο αυτοκίνητο, σταματημένη, με κεφάλι βαρύ κι ασήκωτο από την στενοχώρια και έτοιμη να πάθω εγκεφαλικό από την πίεση… Χτυπάει το κινητό… Είναι ο άντρας μου στο τηλέφωνο και μου λέει… «Έδειξε στις ειδήσεις την Διαμαντοπούλου και είπε ότι είναι η χρονιά με τα ΛΙΓΟΤΕΡΑ προβλήματα…»… του λέω κλείσε γιατί το νιώθω… θα πάθω τίποτα…
Αργότερα επιστρέφω από τις δραστηριότητες των παιδιών και μου λέει πάλι ο άντρας μου… «Έδειξαν και τον Παπανδρέου που πήγε σε σχολεία κλπ και είπε ότι όλα είναι Οκ»… και το νιώθω πάλι… η πίεσή μου χτυπάει κόκκινο….
ΠΟΙΟΥΣ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΤΕ ΡΕ ??? ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΜΑΣ ΠΕΡΝΑΤΕ ΠΙΑ ?
Στο σχολείο του παιδιού μου ΛΕΙΠΟΥΝ οι 10 από τους 12 δασκάλους που θα έπρεπε να υπάρχουν… Στην ιστοσελίδα της Διεύθυνσης Ανατολικής Αττικής υπάρχουν ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ με ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΕΝΑ… Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι στο δεύτερο γραφείο έχει 85 λειτουργικά κενά και στο τρίτο 50 και για όποιον δεν κατάλαβε… ΤΟΣΟΙ δάσκαλοι λείπουν από τα σχολεία…
Μπορώ να αναφέρω αναλυτικά αλλά… τί νόημα θα έχει ? ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ… ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ??? ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΡΤΑΛΙΑ… ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΚΟΙΤΑΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ… ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ !!!!
Το κοριτσάκι μου φέτος θα ήταν ένα χαρούμενο πρωτάκι… όμως δεν είναι… αφού μαθητής χωρίς δάσκαλο… δεν γίνεται…
Θα επανέλθω… μα βοηθήστε με να οργανώσω μια «Δράση γονέων για την παιδεία» και να μπορώ να διαμαρτύρομαι και να ΦΩΝΑΖΩ με πραγματικά στοιχεία.... Στείλτε μου ΟΛΟΙ με email στο info@familyclub.gr με τα προβλήματα στα σχολεία, ειδικά από ελλείψεις δασκάλων και καθηγητών αλλά και εκπαιδευτικοί που ΑΚΟΜΑ δεν ξέρετε σε ποιο σχολείο θα είστε... ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΔΡΑΣΟΥΜΕ !!!
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
Καλή Σχολική Χρονιά…
Καλημέρα… ένα άκρως φθινοπωρινό πρωινό… θα μπορούσε να είναι και χειμωνιάτικο μιας και εδώ στα παραθαλάσσια που είμαστε έχει κρύο.. μπρρρ…
Η ΜΕΓΑΛΗ μέρα έφτασε και η αγωνία έχει κορυφωθεί…
Αύριο το πρωί θα πάνε τα δύο μου παιδάκια σχολείο…
Η Αγγελιάννα μας θα είναι ένα πρωτάκι του δημοτικού σχολείου… και ο Εμμανουήλ θα πάει για πρώτη φορά παιδικό σταθμό…
Συγκινημένη από την μία που τα βλαστάρια μου μεγαλώνουν… χαρούμενη γιατί θα περνάνε τα πρωινά τους δημιουργικά και θα κοινωνικοποιηθούν κλπ κλπ… αλλά και με απίστευτο άγχος… ΦΟ ΒΕΡΟ άγχος που προσπαθώ να πνίγω πίσω από το πλατύ χαμόγελο και την «χαρούμενη» διάθεση… αλλά κατά βάθος… σκάω… Η αγωνία μου τεράστια… τα θέματα πολλά… Πως θα αντιμετωπίσουν τα παιδάκια μου το σχολείο τους ? Θα κλαίνε ή θα είναι χαρούμενα ? Θα έχουν καλές δασκάλες ? Θα τα προσέχουν ? Πως θα τα καταφέρνουν με την τουαλέτα ? Θα τα πηγαίνουν καλά με τα άλλα παιδάκια ? Και πολλά πολλά ακόμα…
Κοντός ψαλμός… αφού έχουν μείνει λιγότερες από 24 ώρες… και το πρόγραμμα λέει ότι πρώτα πάμε στον παιδικό και … παραδίδουμε τον Εμμανουήλ στο νέο του ξεκίνημα και μετά βούρ για τον Αγιασμό του δημοτικού σχολείου με το Αγγελιαννάκι…
Εύχομαι ολόψυχα σε όλα τα παιδάκια ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ και καλή πρόοδο… και σε όλους τους γονείς καλό κουράγιο και μια εύκολη και δημιουργική χρονιά….
Υ.γ. Μας τα χάλασε και ο καιρός γαμώτο και δεν θα φοράμε γυαλιά ηλίου για να καλύπτουν λίγο τα ποτάμια που θα τρέχουν…. Δεν πειράζει… ας κλάψουμε φανερά ! Εγώ πάντως θα το κάνω !!!
Υ.γ.2 Εδώ έτρεξαν τώρα τα δάκρυα…
Η ΜΕΓΑΛΗ μέρα έφτασε και η αγωνία έχει κορυφωθεί…
Αύριο το πρωί θα πάνε τα δύο μου παιδάκια σχολείο…
Η Αγγελιάννα μας θα είναι ένα πρωτάκι του δημοτικού σχολείου… και ο Εμμανουήλ θα πάει για πρώτη φορά παιδικό σταθμό…
Συγκινημένη από την μία που τα βλαστάρια μου μεγαλώνουν… χαρούμενη γιατί θα περνάνε τα πρωινά τους δημιουργικά και θα κοινωνικοποιηθούν κλπ κλπ… αλλά και με απίστευτο άγχος… ΦΟ ΒΕΡΟ άγχος που προσπαθώ να πνίγω πίσω από το πλατύ χαμόγελο και την «χαρούμενη» διάθεση… αλλά κατά βάθος… σκάω… Η αγωνία μου τεράστια… τα θέματα πολλά… Πως θα αντιμετωπίσουν τα παιδάκια μου το σχολείο τους ? Θα κλαίνε ή θα είναι χαρούμενα ? Θα έχουν καλές δασκάλες ? Θα τα προσέχουν ? Πως θα τα καταφέρνουν με την τουαλέτα ? Θα τα πηγαίνουν καλά με τα άλλα παιδάκια ? Και πολλά πολλά ακόμα…
Κοντός ψαλμός… αφού έχουν μείνει λιγότερες από 24 ώρες… και το πρόγραμμα λέει ότι πρώτα πάμε στον παιδικό και … παραδίδουμε τον Εμμανουήλ στο νέο του ξεκίνημα και μετά βούρ για τον Αγιασμό του δημοτικού σχολείου με το Αγγελιαννάκι…
Εύχομαι ολόψυχα σε όλα τα παιδάκια ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ και καλή πρόοδο… και σε όλους τους γονείς καλό κουράγιο και μια εύκολη και δημιουργική χρονιά….
Υ.γ. Μας τα χάλασε και ο καιρός γαμώτο και δεν θα φοράμε γυαλιά ηλίου για να καλύπτουν λίγο τα ποτάμια που θα τρέχουν…. Δεν πειράζει… ας κλάψουμε φανερά ! Εγώ πάντως θα το κάνω !!!
Υ.γ.2 Εδώ έτρεξαν τώρα τα δάκρυα…
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
32 χρόνια ζωής…. Ένας μικρός… απολογισμός…
Σήμερα έχω γενέθλια…. Γιούπι….. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα μα πάντα θεωρούσα τα γενέθλια πολύ σημαντικά… Δεν συζητώ από τότε που έγινα μαμά… τα γενέθλια των παιδιών μου είναι ΟΤΙ πιο σημαντικό !!!
Κάθε χρόνο, στα δικά μου γενέθλια… δεν κάνω πάρτυ… γιορτή ή κάτι τέτοιο… τα έχω χορτάσει όλο τον χρόνο από τα παιδιά και τον αντρούλη μου… μου αρέσει όμως να κάθομαι λίγη ώρα με τις σκέψεις μου… και να κάνω έναν… μικρό απολογισμό… μόνο που φέτος θα τον γράψω κιόλας… και θα τον μοιραστώ μαζί σας…
Κλασσικά… μέχρι τα 18 σχολείο… Οκ… αυτά τα χρόνια δεν τα μετράω στα «δημιουργικά» αν και… από μικρή όλο και κάτι έκανα και φυσικά… από τα 15 μου… περιστασιακή εργασία για χαρτζιλίκι… παρά την αντίρρηση των γονιών… χιχι…
Από εκεί και πέρα όμως… θεωρώ ότι έχω κάνει πολλάαααααα πράγματα… για… 14 χρόνια που πέρασαν… τέλειωσα την σχολή μου, δούλεψα αρκετά… γνώρισα τον άντρα μου… παντρευτήκαμε, κάναμε το πρώτο μας παιδάκι, χτίσαμε το σπίτι μας και κάναμε δύο ακόμα ζουζούνια… αφού άφησα την εργασία μου σε εταιρίες κλπ… ξεκίνησα την δική μου επιχείρηση που δεν μπορώ να πω… με τρία ζουζούνια και σπίτι κλπ… καλά πάει…
Έχω αγαπημένους και καλούς φίλους, τους καλύτερους κουμπάρους και πνευματικούς νονούς των παιδιών μου… την πατρική μου οικογένεια… πάνω από όλα βέβαια ΟΛΟΙ έχουμε την ΥΓΕΙΑ μας… οπότε νομίζω… ότι… τα έχω πάει περίφημα !!!
Ναι… ναι… καλά το σκέφτεσαι… (εσύ που το διαβάζεις)…. Είμαι ψωνάρα !!! Αλλά νιώθω περήφανη για όσα έχω καταφέρει… φυσικά υπάρχουν και τα μελανά σημεία (κάποια οικονομικά ανοίγματα που δεν έπρεπε να γίνουν και κάποια λάθη, προσωπικά και μη, οικονομικά και άλλα…) αλλά μέσα από αυτά έμαθα πολλά και πλέον θεωρώ ότι βαδίζω σωστά !)
Έτσι λοιπόν… περήφανη πλέον για τις μέχρι εδώ «δημιουργίες» μου και αφού «έκλεισα» ως μητέρα με τα τρία μου ζουζουνάκια και τον καταπληκτικό μου σύζυγο… βάζουμε πλώρη για άλλα… ήρθε ο καιρός να προχωρήσουμε σε άλλα μονοπάτια… με αργά και σταθερά βήματα… Σιγά σιγά… σταθερά… συνετά…
Τζωνάκο μου… σε ευχαριστώ πολύ που υπάρχεις στην ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια και με αντέχεις (ειδικά με την τρέλα που με δέρνει…) κι ευχαριστώ τον Θεό για τα ζουζουνάκια που μου χάρισε… αυτά τα τρία εκπληκτικά πλάσματα… και την υγεία που μας χαρίζει…
Όλα καλά μέχρι εδώ… και τα καλύτερα έρχονται !!!
Μαριλένα
31/08/2010
Υ.γ. Εύχομαι μόνο να έχω υγεία να χαρώ τα παιδάκια μου...
Κάθε χρόνο, στα δικά μου γενέθλια… δεν κάνω πάρτυ… γιορτή ή κάτι τέτοιο… τα έχω χορτάσει όλο τον χρόνο από τα παιδιά και τον αντρούλη μου… μου αρέσει όμως να κάθομαι λίγη ώρα με τις σκέψεις μου… και να κάνω έναν… μικρό απολογισμό… μόνο που φέτος θα τον γράψω κιόλας… και θα τον μοιραστώ μαζί σας…
Κλασσικά… μέχρι τα 18 σχολείο… Οκ… αυτά τα χρόνια δεν τα μετράω στα «δημιουργικά» αν και… από μικρή όλο και κάτι έκανα και φυσικά… από τα 15 μου… περιστασιακή εργασία για χαρτζιλίκι… παρά την αντίρρηση των γονιών… χιχι…
Από εκεί και πέρα όμως… θεωρώ ότι έχω κάνει πολλάαααααα πράγματα… για… 14 χρόνια που πέρασαν… τέλειωσα την σχολή μου, δούλεψα αρκετά… γνώρισα τον άντρα μου… παντρευτήκαμε, κάναμε το πρώτο μας παιδάκι, χτίσαμε το σπίτι μας και κάναμε δύο ακόμα ζουζούνια… αφού άφησα την εργασία μου σε εταιρίες κλπ… ξεκίνησα την δική μου επιχείρηση που δεν μπορώ να πω… με τρία ζουζούνια και σπίτι κλπ… καλά πάει…
Έχω αγαπημένους και καλούς φίλους, τους καλύτερους κουμπάρους και πνευματικούς νονούς των παιδιών μου… την πατρική μου οικογένεια… πάνω από όλα βέβαια ΟΛΟΙ έχουμε την ΥΓΕΙΑ μας… οπότε νομίζω… ότι… τα έχω πάει περίφημα !!!
Ναι… ναι… καλά το σκέφτεσαι… (εσύ που το διαβάζεις)…. Είμαι ψωνάρα !!! Αλλά νιώθω περήφανη για όσα έχω καταφέρει… φυσικά υπάρχουν και τα μελανά σημεία (κάποια οικονομικά ανοίγματα που δεν έπρεπε να γίνουν και κάποια λάθη, προσωπικά και μη, οικονομικά και άλλα…) αλλά μέσα από αυτά έμαθα πολλά και πλέον θεωρώ ότι βαδίζω σωστά !)
Έτσι λοιπόν… περήφανη πλέον για τις μέχρι εδώ «δημιουργίες» μου και αφού «έκλεισα» ως μητέρα με τα τρία μου ζουζουνάκια και τον καταπληκτικό μου σύζυγο… βάζουμε πλώρη για άλλα… ήρθε ο καιρός να προχωρήσουμε σε άλλα μονοπάτια… με αργά και σταθερά βήματα… Σιγά σιγά… σταθερά… συνετά…
Τζωνάκο μου… σε ευχαριστώ πολύ που υπάρχεις στην ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια και με αντέχεις (ειδικά με την τρέλα που με δέρνει…) κι ευχαριστώ τον Θεό για τα ζουζουνάκια που μου χάρισε… αυτά τα τρία εκπληκτικά πλάσματα… και την υγεία που μας χαρίζει…
Όλα καλά μέχρι εδώ… και τα καλύτερα έρχονται !!!
Μαριλένα
31/08/2010
Υ.γ. Εύχομαι μόνο να έχω υγεία να χαρώ τα παιδάκια μου...
Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010
Αυτό το παιδί ΜΟΝΟ δεν έφταιγε…
Και πλήρωσε την ανωμαλία του καραγκιόζη αλλά και την ανευθυνότητα των γονιών του !
Διαβάζω εδώ και ώρα διάφορα μαμαδοφόρουμ και φυσικά όλες οι μανούλες έχουν στενοχωρηθεί από το απαίσιο… φρικαλέο… απάνθρωπο… άγριο… έγκλημα με θύμα το 11χρονο κοριτσάκι… που ΣΑΦΩΣ και δεν έφταιγε σε τίποτα να περάσει όλο αυτό το μαρτύριο (και κατά βάθος ανακουφίζομαι που πέθανε… εννοώ ότι ίσως μετά από αυτό να ήταν χειρότερο να ζήσει… και όχι… δεν το λέω επειδή δεν είναι το δικό μου παιδί… αλλά από… προσωπικά βιώματα…) δεν είδα όμως ΠΟΥΘΕΝΑ καμία μαμά και κανέναν μπαμπά να κακιώσει με αυτούς τους γονείς (που ναι… συμμερίζομαι τον πόνο τους εκ των υστέρων) ΑΛΛΑ έχουν ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης !!!
Όσα γράφω δεν τα λέω με ευκολία… ούτε όπως θα σκεφτούν κάποιοι… έξω από τον χορό… Έχω τρία παιδιά και γράφω με ΠΛΗΡΗ συναίσθηση… καθώς η υπευθυνότητά μου φτάνει σε σημεία παραλογισμού… συγγενείς, φίλοι και γνωστοί μονίμως με κράζουν για αυτή την εμμονή μου με τα παιδιά… αλλά όπως τους λέω πάντα… Προσέχω για να έχω… δεν μπορώ να διανοηθώ να πάθουν τα παιδιά μου ούτε γρατσουνιά από δική μου αμέλεια… άλλο αν γίνει κάτι… που δεν μπορώ ούτε να προβλέψω, ούτε να παρέμβω… ούτε… ούτε… ούτε… Οκ… εκεί παρακαλάω απλά τον Θεό να μην συμβεί…
Δεν μπορώ όμως με τίποτα να δεχτώ ότι θα αφήσω το παιδί μου 11 χρονών να γυρνάει μόνο του στην πλατεία… κι ας είναι σε χωριό… οι ανώμαλοι και οι εγκληματίες είναι παντού… δεν ξεχωρίζουν χωριό ή πόλη, βουνό ή θάλασσα… Η εγκληματικότητα καλπάζει… στην εποχή μας.. ούτε μέχρι την γωνία μόνα τους… όχι στην πλατεία…
Πιστεύω όμως ότι αν ο νόμος ήταν αυστηρός και δικαζόντουσαν μία δύο φορές και οι γονείς για αμέλεια… ίσως να μην θρηνούσαμε πια αθώες παιδικές ψυχές…
Εύχομαι κοριτσάκι μου, να ζήσεις πια σε γαλήνη… έτσι κι αλλιώς ήσουν μικρή και αθώα οπότε είσαι ένα αγγελάκι…
Διαβάζω εδώ και ώρα διάφορα μαμαδοφόρουμ και φυσικά όλες οι μανούλες έχουν στενοχωρηθεί από το απαίσιο… φρικαλέο… απάνθρωπο… άγριο… έγκλημα με θύμα το 11χρονο κοριτσάκι… που ΣΑΦΩΣ και δεν έφταιγε σε τίποτα να περάσει όλο αυτό το μαρτύριο (και κατά βάθος ανακουφίζομαι που πέθανε… εννοώ ότι ίσως μετά από αυτό να ήταν χειρότερο να ζήσει… και όχι… δεν το λέω επειδή δεν είναι το δικό μου παιδί… αλλά από… προσωπικά βιώματα…) δεν είδα όμως ΠΟΥΘΕΝΑ καμία μαμά και κανέναν μπαμπά να κακιώσει με αυτούς τους γονείς (που ναι… συμμερίζομαι τον πόνο τους εκ των υστέρων) ΑΛΛΑ έχουν ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης !!!
Όσα γράφω δεν τα λέω με ευκολία… ούτε όπως θα σκεφτούν κάποιοι… έξω από τον χορό… Έχω τρία παιδιά και γράφω με ΠΛΗΡΗ συναίσθηση… καθώς η υπευθυνότητά μου φτάνει σε σημεία παραλογισμού… συγγενείς, φίλοι και γνωστοί μονίμως με κράζουν για αυτή την εμμονή μου με τα παιδιά… αλλά όπως τους λέω πάντα… Προσέχω για να έχω… δεν μπορώ να διανοηθώ να πάθουν τα παιδιά μου ούτε γρατσουνιά από δική μου αμέλεια… άλλο αν γίνει κάτι… που δεν μπορώ ούτε να προβλέψω, ούτε να παρέμβω… ούτε… ούτε… ούτε… Οκ… εκεί παρακαλάω απλά τον Θεό να μην συμβεί…
Δεν μπορώ όμως με τίποτα να δεχτώ ότι θα αφήσω το παιδί μου 11 χρονών να γυρνάει μόνο του στην πλατεία… κι ας είναι σε χωριό… οι ανώμαλοι και οι εγκληματίες είναι παντού… δεν ξεχωρίζουν χωριό ή πόλη, βουνό ή θάλασσα… Η εγκληματικότητα καλπάζει… στην εποχή μας.. ούτε μέχρι την γωνία μόνα τους… όχι στην πλατεία…
Πιστεύω όμως ότι αν ο νόμος ήταν αυστηρός και δικαζόντουσαν μία δύο φορές και οι γονείς για αμέλεια… ίσως να μην θρηνούσαμε πια αθώες παιδικές ψυχές…
Εύχομαι κοριτσάκι μου, να ζήσεις πια σε γαλήνη… έτσι κι αλλιώς ήσουν μικρή και αθώα οπότε είσαι ένα αγγελάκι…
Σάββατο 21 Αυγούστου 2010
Θέλουν να «λέγονται» γονείς ???
Και λέω να λέγονται γιατί για εμένα απλά… δεν είναι… και όσο αυστηρό και απόλυτο κι αν ακούγεται αυτό… το εννοώ… Αν και είμαι οπαδός του «μην κρίνεις για να μην κριθείς» μου είναι αδύνατον να προσπεράσω κάποια γεγονότα…
Εχθές πήγαμε οικογενειακώς στο Copa Copana (και εδώ αν και άσχετο θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ιδιοκτήτες και τον κύριο Τριανταφύλλου για το κάλεσμα και την προσφορά που έκανα στο Family club, δίνοντας μας την ευκαιρία να περάσουμε μια όμορφη μέρα) και είδα… ΤΑ κουφά…
Ξεκινάω…
Σε κάποια φάση και ενώ εγώ είμαι έξω κοιμίζοντας το μωρό και ο Γιάννης είναι μέσα με τα δύο παιδιά… βλέπω τους ναυαγοσώστες να βγάζουν έξω ένα κοριτσάκι γύρω στα 8 λιπόθυμο… και ενώ προσπαθούν να το συνεφέρουν ΔΕΝ υπάρχουν πουθενά οι γονείς !!! Πέρασαν περίπου 5 λεπτά μέχρι να συνέλθει λιγάκι το παιδί και το ρωτούσαν που είναι οι γονείς του… ε περίπου μετά από κάνα δεκάλεπτο εμφανίστηκαν οι γονείς… ΤΡΟΜΕΡΟ…
Μετά από λίγη ώρα… και ενώ ακόμα δεν έχω κοιμίσει το μωρό (το κουνάω χαρακτηριστικά στο καροτσάκι) εμφανίζεται δίπλα μου ένα κοριτσάκι… γύρω στα 3 και κάτι και χάζευε το μωρό… μου λέει «πόσο χρονών είναι το μωράκι?» της λέω ότι δεν είναι χρονών ακόμα αλλά μηνών και για μερικά λεπτά πιάνουμε την κουβέντα… οπότε και κοιτάω γύρω μου να δω ποιος το συνόδευε… έχω την αίσθηση πως… δεν ήταν κανείς μαζί του κι έτσι ρωτάω… (με έναν φόβο πάντα) που είναι η μαμά της… στο νοσοκομείο μου απαντάει… ο μπαμπάς σου? Λέω εγώ… στον γιατρό μου λέει… άρχισα να έχω ταχυκαρδία… της λέω… εδώ με ποιόν έχεις έρθει… αααααα με την θεία μου, μου λέει… και που είναι… ξαναρωτάω… ε… κάπου εκεί, λέει η μικρή και δείχνει με ασάφεια το πλήθος… τότε παρατηρώ ότι κρατάει κάποια χρήματα και πίσω μας είναι μια καντίνα… της λέω λοιπόν… μήπως ήθελες να αγοράσεις κάτι ? Μου λέει ναι, νερό… ε της λέω έλα να αγοράσουμε και να βρούμε την θεία σου… μέχρι να γυρίσω στην ουρά της καντίνας… εμφανίζεται μια «κυρία?» περίπου 50 ετών και αρχίζει να φωνάζει υστερικά… καλά παιδάκι μου είσαι βλαμμένο ? Σε έχουμε στείλει εδώ και μισή ώρα να μας φέρεις νερό κι ακόμα χαζεύεις ???????? ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ…
Επόμενο επεισόδιο… έχουμε μπει στην πισίνα όλοι και εγώ έχω κάτσει κάτω να παίζω με το μωρό ενώ τα μεγάλα κάνουν τσουλήθρες μαζί με τον μπαμπά… αρχικά η Αγγελιάννα διαμαρτύρεται ότι κάτι παιδάκια τους σπρώχνουν στην κορυφή της τσουλήθρας… προσπαθώ να εντοπίσω τι συμβαίνει αλλά δεν… ξανακάθομαι μαζί με το μωρό και έρχεται ένα αγοράκι…γύρω στα 8 με 9 και αρχίζει να πετάει νερό στο πρόσωπο του μωρού… την πρώτη φορά το θεώρησα τυχαίο… αλλά μετά από 5 – 6 φορές του είπα «Σε παρακαλώ μην πετάς νερό στο πρόσωπο του μωρού, είναι πολύ μικρό και δεν του αρέσει»… αλλά ή μίλησα ή όχι… το ίδιο… το σκηνικό συνεχίστηκε για πολύ ώρα… κι αφού έψαχνα κάποιον συνοδό του μικρού αλλά… κανείς… τελικά αποφασίζω ότι αφού δεν βγάζω άκρη και βέβαια το έχω ρωτήσει που είναι οι γονείς του, του έχω κάνει ευγενικά αλλά και λίγο πιο σοβαρά μερικές παρατηρήσεις… δίνω το μωρό στον Γιάννη και βγαίνουν έξω… παραμένω με τα δύο μεγάλα να παίξουμε τα οποία διαμαρτύρονται έντονα ότι το παιδάκι αυτό και ένα άλλο μαζί τα σπρώχνουν κλπ (το σπρώξιμο σε νεροτσουλήθρες είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο)… συνεχίζω απεγνωσμένα να ψάχνω συνοδούς αλλά… τίποτα στον ορίζοντα… και φυσικά τα πιτσιρίκια να μην παίρνουν από λόγια… φώναξα και τον υπεύθυνο ναυαγοσώστη της πισίνας που τους έκανε παρατηρήσεις… αλλά… τίποτα… Για να μην τα πολυλέω… επί δύο ώρες εμείς αλλάζαμε παιχνίδια κι εκείνα ακολουθούσαν και έσπρωχναν, έριχναν και χτύπαγαν όλα τα παιδάκια και οι παρατηρήσεις από πολλούς γονείς έπεφταν βροχή… αλλά οι δικοί τους γονείς… άφαντοι !!!
Το σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι που… επιτέλους φύγαμε από την πισίνα και πήγαμε στον παιδότοπο… και ξαφνικά μετά από λίγο… πάλι το ένα από τα δυο παιδάκια που προανέφερα… Οκ… δεν δίνω σημασία αρχικά ώσπου τον βλέπω να ανεβάζει τον Εμμανουήλ επάνω στο τραπεζάκι του ice hockey… τρέχω και ευτυχώς… προλαβαίνω το παιδί πριν πέσει… κλάμα βέβαια ο μικρός… και του λέω έλα να παίξουμε ένα παιχνιδάκι τέτοιο… ρίχνω τα χρήματα και πάμε να παίξουμε… αλλά ο μικρός που λέμε… δεν άφηνε τον Εμμανουήλ να παίξει… τι του τράβαγε από τα χέρια αυτό που παίζεις, τι τον έσπρωχνε.. του είπα μερικές φορές να φύγει, πολύ ευγενικά… μετά λίγο πιο αυστηρά… τίποτα… σε κάποια φάση υποψιάζομαι πως ένας ρέμπελος τυπάκος που είχε… ξαπλώσει σε δυο καρέκλες πρέπει να είναι ο πατέρας του… του λέω λοιπόν… δικός σας είναι ο μικρός εδώ ? κάνει νόημα ναι… του λέω, ε πείτε του κάτι επιτέλους, δεν γίνεται άλλο έτσι… και τι κάνει ο τυπάκος ? Μου δείχνει το αυτί του (το hands free) και μου λέει… μιλάω στο τηλέφωνο… του λέω λοιπόν κι εγώ… δεν με ενδιαφέρει άνθρωπέ μου… ο γιος σου μας έχει τσακίσει το νευρικό σύστημα από το μεσημέρι.. ε μάζεψέ τον επιτέλους… ατάραχος…. Τον φωνάζει και καλά… τον γράφει ο μικρός… και ΕΥΤΥΧΩΣ… τελείωσε το παιχνίδι… συνέχισε βέβαια να πειράζει όλα τα παιδάκια που έπαιζαν στον παιδότοπο… αλλά… οκ… λίγο πιο χαλαρά… και μετά από λίγο φύγαμε… ΤΡΟΜΕΡΟ…
Αυτά είναι κάποια μικρά παραδείγματα… καθημερινής τρέλας… ΟΜΩΣ δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν τόσο αδιάφοροι άνθρωποι… που έχουν ή συνοδεύουν παιδιά ! Το κακό… θέλει μερικές φορές ελάχιστα δευτερόλεπτα ή και κλάσματα δευτερολέπτου να συμβεί… κι όμως… υπάρχουν !!! Κρίμα για τα παιδάκια… γιατί κατά την προσωπική μου άποψη ΠΟΤΕ δεν φταίνε τα παιδιά… κάτι γονείς… να μην χαρακτηρίσω φταίνε… Λυπάμαι ειλικρινά…
Εχθές πήγαμε οικογενειακώς στο Copa Copana (και εδώ αν και άσχετο θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ιδιοκτήτες και τον κύριο Τριανταφύλλου για το κάλεσμα και την προσφορά που έκανα στο Family club, δίνοντας μας την ευκαιρία να περάσουμε μια όμορφη μέρα) και είδα… ΤΑ κουφά…
Ξεκινάω…
Σε κάποια φάση και ενώ εγώ είμαι έξω κοιμίζοντας το μωρό και ο Γιάννης είναι μέσα με τα δύο παιδιά… βλέπω τους ναυαγοσώστες να βγάζουν έξω ένα κοριτσάκι γύρω στα 8 λιπόθυμο… και ενώ προσπαθούν να το συνεφέρουν ΔΕΝ υπάρχουν πουθενά οι γονείς !!! Πέρασαν περίπου 5 λεπτά μέχρι να συνέλθει λιγάκι το παιδί και το ρωτούσαν που είναι οι γονείς του… ε περίπου μετά από κάνα δεκάλεπτο εμφανίστηκαν οι γονείς… ΤΡΟΜΕΡΟ…
Μετά από λίγη ώρα… και ενώ ακόμα δεν έχω κοιμίσει το μωρό (το κουνάω χαρακτηριστικά στο καροτσάκι) εμφανίζεται δίπλα μου ένα κοριτσάκι… γύρω στα 3 και κάτι και χάζευε το μωρό… μου λέει «πόσο χρονών είναι το μωράκι?» της λέω ότι δεν είναι χρονών ακόμα αλλά μηνών και για μερικά λεπτά πιάνουμε την κουβέντα… οπότε και κοιτάω γύρω μου να δω ποιος το συνόδευε… έχω την αίσθηση πως… δεν ήταν κανείς μαζί του κι έτσι ρωτάω… (με έναν φόβο πάντα) που είναι η μαμά της… στο νοσοκομείο μου απαντάει… ο μπαμπάς σου? Λέω εγώ… στον γιατρό μου λέει… άρχισα να έχω ταχυκαρδία… της λέω… εδώ με ποιόν έχεις έρθει… αααααα με την θεία μου, μου λέει… και που είναι… ξαναρωτάω… ε… κάπου εκεί, λέει η μικρή και δείχνει με ασάφεια το πλήθος… τότε παρατηρώ ότι κρατάει κάποια χρήματα και πίσω μας είναι μια καντίνα… της λέω λοιπόν… μήπως ήθελες να αγοράσεις κάτι ? Μου λέει ναι, νερό… ε της λέω έλα να αγοράσουμε και να βρούμε την θεία σου… μέχρι να γυρίσω στην ουρά της καντίνας… εμφανίζεται μια «κυρία?» περίπου 50 ετών και αρχίζει να φωνάζει υστερικά… καλά παιδάκι μου είσαι βλαμμένο ? Σε έχουμε στείλει εδώ και μισή ώρα να μας φέρεις νερό κι ακόμα χαζεύεις ???????? ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ…
Επόμενο επεισόδιο… έχουμε μπει στην πισίνα όλοι και εγώ έχω κάτσει κάτω να παίζω με το μωρό ενώ τα μεγάλα κάνουν τσουλήθρες μαζί με τον μπαμπά… αρχικά η Αγγελιάννα διαμαρτύρεται ότι κάτι παιδάκια τους σπρώχνουν στην κορυφή της τσουλήθρας… προσπαθώ να εντοπίσω τι συμβαίνει αλλά δεν… ξανακάθομαι μαζί με το μωρό και έρχεται ένα αγοράκι…γύρω στα 8 με 9 και αρχίζει να πετάει νερό στο πρόσωπο του μωρού… την πρώτη φορά το θεώρησα τυχαίο… αλλά μετά από 5 – 6 φορές του είπα «Σε παρακαλώ μην πετάς νερό στο πρόσωπο του μωρού, είναι πολύ μικρό και δεν του αρέσει»… αλλά ή μίλησα ή όχι… το ίδιο… το σκηνικό συνεχίστηκε για πολύ ώρα… κι αφού έψαχνα κάποιον συνοδό του μικρού αλλά… κανείς… τελικά αποφασίζω ότι αφού δεν βγάζω άκρη και βέβαια το έχω ρωτήσει που είναι οι γονείς του, του έχω κάνει ευγενικά αλλά και λίγο πιο σοβαρά μερικές παρατηρήσεις… δίνω το μωρό στον Γιάννη και βγαίνουν έξω… παραμένω με τα δύο μεγάλα να παίξουμε τα οποία διαμαρτύρονται έντονα ότι το παιδάκι αυτό και ένα άλλο μαζί τα σπρώχνουν κλπ (το σπρώξιμο σε νεροτσουλήθρες είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο)… συνεχίζω απεγνωσμένα να ψάχνω συνοδούς αλλά… τίποτα στον ορίζοντα… και φυσικά τα πιτσιρίκια να μην παίρνουν από λόγια… φώναξα και τον υπεύθυνο ναυαγοσώστη της πισίνας που τους έκανε παρατηρήσεις… αλλά… τίποτα… Για να μην τα πολυλέω… επί δύο ώρες εμείς αλλάζαμε παιχνίδια κι εκείνα ακολουθούσαν και έσπρωχναν, έριχναν και χτύπαγαν όλα τα παιδάκια και οι παρατηρήσεις από πολλούς γονείς έπεφταν βροχή… αλλά οι δικοί τους γονείς… άφαντοι !!!
Το σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι που… επιτέλους φύγαμε από την πισίνα και πήγαμε στον παιδότοπο… και ξαφνικά μετά από λίγο… πάλι το ένα από τα δυο παιδάκια που προανέφερα… Οκ… δεν δίνω σημασία αρχικά ώσπου τον βλέπω να ανεβάζει τον Εμμανουήλ επάνω στο τραπεζάκι του ice hockey… τρέχω και ευτυχώς… προλαβαίνω το παιδί πριν πέσει… κλάμα βέβαια ο μικρός… και του λέω έλα να παίξουμε ένα παιχνιδάκι τέτοιο… ρίχνω τα χρήματα και πάμε να παίξουμε… αλλά ο μικρός που λέμε… δεν άφηνε τον Εμμανουήλ να παίξει… τι του τράβαγε από τα χέρια αυτό που παίζεις, τι τον έσπρωχνε.. του είπα μερικές φορές να φύγει, πολύ ευγενικά… μετά λίγο πιο αυστηρά… τίποτα… σε κάποια φάση υποψιάζομαι πως ένας ρέμπελος τυπάκος που είχε… ξαπλώσει σε δυο καρέκλες πρέπει να είναι ο πατέρας του… του λέω λοιπόν… δικός σας είναι ο μικρός εδώ ? κάνει νόημα ναι… του λέω, ε πείτε του κάτι επιτέλους, δεν γίνεται άλλο έτσι… και τι κάνει ο τυπάκος ? Μου δείχνει το αυτί του (το hands free) και μου λέει… μιλάω στο τηλέφωνο… του λέω λοιπόν κι εγώ… δεν με ενδιαφέρει άνθρωπέ μου… ο γιος σου μας έχει τσακίσει το νευρικό σύστημα από το μεσημέρι.. ε μάζεψέ τον επιτέλους… ατάραχος…. Τον φωνάζει και καλά… τον γράφει ο μικρός… και ΕΥΤΥΧΩΣ… τελείωσε το παιχνίδι… συνέχισε βέβαια να πειράζει όλα τα παιδάκια που έπαιζαν στον παιδότοπο… αλλά… οκ… λίγο πιο χαλαρά… και μετά από λίγο φύγαμε… ΤΡΟΜΕΡΟ…
Αυτά είναι κάποια μικρά παραδείγματα… καθημερινής τρέλας… ΟΜΩΣ δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν τόσο αδιάφοροι άνθρωποι… που έχουν ή συνοδεύουν παιδιά ! Το κακό… θέλει μερικές φορές ελάχιστα δευτερόλεπτα ή και κλάσματα δευτερολέπτου να συμβεί… κι όμως… υπάρχουν !!! Κρίμα για τα παιδάκια… γιατί κατά την προσωπική μου άποψη ΠΟΤΕ δεν φταίνε τα παιδιά… κάτι γονείς… να μην χαρακτηρίσω φταίνε… Λυπάμαι ειλικρινά…
Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010
Μια περιπετειώδεις βόλτα… στην νονά…
Το Σάββατο είχαμε την φαεινή ιδέα να πάμε στην νονά του Αριστοφάνη, στην Σαλαμίνα… Λέμε θα ξεκινήσουμε μόλις φάνε μεσημεριανό, οπότε και κάνα δίωρο και κάτι μέχρι να πάμε και μέχρι να πάμε για μπάνιο…. Μια χαρά (τρώνε γύρω στις 12.30, οπότε θα φεύγαμε 2 πες… και 5 παρά θα πηγαίναμε για μπάνιο… τέλεια!)…
Τελικά με τα πολλά και τα λίγα φορτώνουμε στο αυτοκίνητο τα παιδιά (ευτυχώς και τα τρία, δεν ξεχάσαμε κανένα), το καρότσι, μια βαλιτσούλα με όλα τα ρούχα, πετσέτες κλπ… την τσάντα των παιδιών με γάλατα, κρέμες, πάνες, ρούχα κλπ, μια άλλη τσάντα με σωσίβια και μαγιό, αντηλιακά, χυμούς και μπισκοτάκια και φυσικά… δυο φραπεδιές… κινητά, τσιγάρα, πορτοφόλια… ουφφφφφφφ… έτοιμοι !!!!
Κάνουμε τον σταυρό μας (κλασσικά όταν πάμε διαδρομές εκτός της περιοχής μας) και ξεκινάμε… Φεύγουμε από Λούτσα και πιάνουμε Αττική οδό με προορισμό την Εθνική Αθηνών – Κορίνθου… η νονά μας είχε δώσει κάποιες οδηγίες και ξαφνικά… μέσα στην Αττική οδό θυμόμαστε ότι … ξεχάσαμε το χαρτάκι με τις οδηγίες… ε… λέμε Οκ θα πάρουμε τηλέφωνο να μας τα ξαναπεί… Πηγαίνουμε με φυσιολογικές ταχύτητες και από δίπλα μας περνάνε όλοι οι γρήγοροι… τι από δεξιά, τι από αριστερά, αν μπορούσαν θα περνούσαν και από πάνω… ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΔΗΓΑΡΕΣ !!!
Τα παιδιά έχουν αποκοιμηθεί κι εμείς λέμε να απολαύσουμε την διαδρομή με το καφεδάκι μας, χαμηλή μουσικούλα και λίγο μπλα μπλά και χάζεμα γύρω γύρω να ξέρουμε και τι παίζει (άτιμο δημοσιογραφικό μικρόβιο…) Οπότε σε κάποια φάση… διαβάζω σε ένα τούνελ την εκπληκτική του ονομασία… «Μαύρη ώρα» !!! Έλεος Παναγία μου… λέω στον Τζωνάκι… τι ωραίο όνομα για τούνελ ! Συνεχίζουμε και βγαίνουμε από την Αττική οδό – όπου βέβαια έχουμε πληρώσει τα διόδια 2.80 ευρώ – και πιάνουμε Εθνική οδό… και ξαφνικά… ΔΙΟΔΙΑ !!! Πληρώνουμε το θεϊκό αντίτιμο… 2.90 ευρώ παρακαλώ… ω ναι !!! Και αφού έχω αρχίσει να βιδώνομαι με όλα αυτά… (οι γρηγοροτίμονοι καλά κρατούν) συνεχίζουμε με καλή διάθεση ! Περνάμε και την Κακιά σκάλα… άλλη μία φανταστική ονομασία των καταπληκτικών μας δρόμων… και αρχίζουμε να ψάχνουμε την έξοδο «Μέγαρα – Πάχη»… όταν ξαφνικά βλέπουμε πινακίδες αλλού για Μέγαρα κι αλλού για Πάχη… παίρνω στα γρήγορα ένα τηλέφωνο και ρωτάω την νονά… «Για Πάχη θα πηγαίνετε εσείς» μου λέει… Ωραία λέω…
Βγαίνουμε λοιπόν και ακολουθούμε τις πινακίδες για Πάχη… φτάνουμε στην Πάχη (ωραίο μέρος και παραθαλάσσιο) κι αφού βλέπουμε θάλασσα λέμε Οκ, κάπου εδώ θα είναι και τα καραβάκια… αλλά καμία πινακίδα και … τίποτα στο οπτικό μας πεδίο… ε… ας ρωτήσω, λέω… σταματάμε δίπλα σε ένα κίτρινο αυτοκίνητο και ρωτάω… ευγενέστατοι οι δύο νεαροί κύριοι… μόλις ακούνε τι θέλαμε.. λένε… «Αααα είστε εντελώς ανάποδα, θα γυρίσετε πίσω και όταν φτάσετε στην εθνική θα την περάσετε από πάνω και θα ακολουθήσετε πινακίδες για Αγία Τριάδα… εκεί φεύγουν τα καραβάκια»… τους χίλιο ευχαρίστησα και φύγαμε…
Βγαίνουμε σε έναν… κεντρικό δρόμο… αλλά πινακίδες πουθενά… ε μέσω της μαντικής οδού… βρίσκουμε την Εθνική και περνάμε από πάνω… και αρχίζουμε να ψάχνουμε την Αγία Τριάδα (μεγάλη η χάρη της)… εκεί που πάμε σε έναν επαρχιακό δρόμο… ξαφνικά βλέπω μια πινακίδα και λέω απότομα… «Δεξιάαααααα στρίψε τώρα!!!» γιατί έτσι ? Μα γιατί είχαν βάλει την πινακίδα ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ !!! χαχαχαχα Αθάνατη Ελλάδα !!! Στρίβουμε και ακολουθούμε τις πινακίδες – που ω ναι υπήρχαν – για Αγία Τριάδα (μάλιστα έχει και μία που γράφει «Σαλαμίνα φέρρυ», οπότε πάμε καλά…)… νομίζαμε… περνάμε κάτι δρόμους… Βοήθα Παναγιά… στενούς, ανηφόρες, κατηφόρες, βουνά, λαγκάδια, κάμπους… και φτάνουμε σε μια ωραία παραλία… ε… καλά πάμε – αφού έχει θάλασσα – πάμε… πάμε… πάμε… και ξαφνικά… τέλος δρόμου… γυρίζουμε ανάμεσα σε κάτι βράχια και … τι άλλο… ? ξαναρωτάμε… έναν με μηχανάκι αυτή την φορά… λέει ακολουθήστε με… πω πω … τύχη λέμε… θα μας πάει… Αμ δε… σταμάτησε λίγο πιο κάτω και μας έδωσε οδηγίες… που… δεν πολυκαταλάβαμε… α ξέχασα να πω ότι ωστόσο έχει αρχίσει να περνάει η ώρα, τα νευράκια μου να παίζουν… ξυπνάνε τα παιδιά… θέλουν νερό, ζεσταίνονται, πεινάνε… κλπ… και βέβαια το θερμόμετρο του αυτοκινήτου δείχνει συνέχεια 41.5 με 40.5 !!!
Με τα πολλά αποφασίζουμε να πάμε πάλι πίσω και να βρούμε εκείνη την πινακιδούλα που έλεγε… Σαλαμίνα φέρρυ… και πάμε… την ακολουθούμε και πάλι και αντί να πάμε για Αγία Τριάδα πάμε αντίθετα… αλλά με μια ανησυχία… ρωτάμε και πάλι έναν πακιστανό (να είναι καλά) και μας λέει καλά πάτε όλο ευθεία… τελικά μετά από πολύυυυυυυυ ταλαιπωρία… κι αφού έχω πει να γυρίσουμε πίσω… βλέπουμε τα φέρρυ…. Ε… άντε ας πάμε… αφού τα βρήκαμε… μπαίνουμε στο καραβάκι και φτάνουμε απέναντι… συναντάμε και την νονά και αρχίζουν τα ωραία…
Πάμε κατευθείαν στην παραλία και κάνουμε μπάνιο… πραγματικά δεν το περιμέναμε με τρία μικρά παιδιά να περάσουμε τόσο καλά… φυσικά οι περιπέτειες δεν σταματάνε ποτέ γιατί άντε να κουμαντάρεις τρία παιδιά, άντε μετά να τα πείσεις να βγουν από την θάλασσα… άντε να φτιάχνεις κάστρα στην άμμο… άντε να τα ξεπλύνεις από τόνους άμμο και να τα αλλάξεις για να μπούμε στο αυτοκίνητο… και μετά πήγαμε στο σπίτι της νονάς… κι άντε κοψίδια, κι άντε φαγοπότι μέχρι τις 2 τα ξημερώματα… ε και λίγο κους κους… τελικά φύγαμε 2 και… μπήκαμε στο καραβάκι 3 παρά και έφυγε 3… φτάσαμε Πέραμα και μετά… μέχρι την Αρτέμιδα… ε κατά τις… 5 παρά ήμασταν σπίτι… μέχρι να ανεβάσουμε τα τέκνα, να τα αλλάξουμε κλπ… πέσαμε κατάκοποι στις 6 να κοιμηθούμε… και φυσικά… στις 7 και κάτι… είχαμε εγερτήριο !!! Ας είναι ! Περάσαμε πολύ καλά !!!
Ευχαριστούμε νονά !!!
Τελικά με τα πολλά και τα λίγα φορτώνουμε στο αυτοκίνητο τα παιδιά (ευτυχώς και τα τρία, δεν ξεχάσαμε κανένα), το καρότσι, μια βαλιτσούλα με όλα τα ρούχα, πετσέτες κλπ… την τσάντα των παιδιών με γάλατα, κρέμες, πάνες, ρούχα κλπ, μια άλλη τσάντα με σωσίβια και μαγιό, αντηλιακά, χυμούς και μπισκοτάκια και φυσικά… δυο φραπεδιές… κινητά, τσιγάρα, πορτοφόλια… ουφφφφφφφ… έτοιμοι !!!!
Κάνουμε τον σταυρό μας (κλασσικά όταν πάμε διαδρομές εκτός της περιοχής μας) και ξεκινάμε… Φεύγουμε από Λούτσα και πιάνουμε Αττική οδό με προορισμό την Εθνική Αθηνών – Κορίνθου… η νονά μας είχε δώσει κάποιες οδηγίες και ξαφνικά… μέσα στην Αττική οδό θυμόμαστε ότι … ξεχάσαμε το χαρτάκι με τις οδηγίες… ε… λέμε Οκ θα πάρουμε τηλέφωνο να μας τα ξαναπεί… Πηγαίνουμε με φυσιολογικές ταχύτητες και από δίπλα μας περνάνε όλοι οι γρήγοροι… τι από δεξιά, τι από αριστερά, αν μπορούσαν θα περνούσαν και από πάνω… ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΔΗΓΑΡΕΣ !!!
Τα παιδιά έχουν αποκοιμηθεί κι εμείς λέμε να απολαύσουμε την διαδρομή με το καφεδάκι μας, χαμηλή μουσικούλα και λίγο μπλα μπλά και χάζεμα γύρω γύρω να ξέρουμε και τι παίζει (άτιμο δημοσιογραφικό μικρόβιο…) Οπότε σε κάποια φάση… διαβάζω σε ένα τούνελ την εκπληκτική του ονομασία… «Μαύρη ώρα» !!! Έλεος Παναγία μου… λέω στον Τζωνάκι… τι ωραίο όνομα για τούνελ ! Συνεχίζουμε και βγαίνουμε από την Αττική οδό – όπου βέβαια έχουμε πληρώσει τα διόδια 2.80 ευρώ – και πιάνουμε Εθνική οδό… και ξαφνικά… ΔΙΟΔΙΑ !!! Πληρώνουμε το θεϊκό αντίτιμο… 2.90 ευρώ παρακαλώ… ω ναι !!! Και αφού έχω αρχίσει να βιδώνομαι με όλα αυτά… (οι γρηγοροτίμονοι καλά κρατούν) συνεχίζουμε με καλή διάθεση ! Περνάμε και την Κακιά σκάλα… άλλη μία φανταστική ονομασία των καταπληκτικών μας δρόμων… και αρχίζουμε να ψάχνουμε την έξοδο «Μέγαρα – Πάχη»… όταν ξαφνικά βλέπουμε πινακίδες αλλού για Μέγαρα κι αλλού για Πάχη… παίρνω στα γρήγορα ένα τηλέφωνο και ρωτάω την νονά… «Για Πάχη θα πηγαίνετε εσείς» μου λέει… Ωραία λέω…
Βγαίνουμε λοιπόν και ακολουθούμε τις πινακίδες για Πάχη… φτάνουμε στην Πάχη (ωραίο μέρος και παραθαλάσσιο) κι αφού βλέπουμε θάλασσα λέμε Οκ, κάπου εδώ θα είναι και τα καραβάκια… αλλά καμία πινακίδα και … τίποτα στο οπτικό μας πεδίο… ε… ας ρωτήσω, λέω… σταματάμε δίπλα σε ένα κίτρινο αυτοκίνητο και ρωτάω… ευγενέστατοι οι δύο νεαροί κύριοι… μόλις ακούνε τι θέλαμε.. λένε… «Αααα είστε εντελώς ανάποδα, θα γυρίσετε πίσω και όταν φτάσετε στην εθνική θα την περάσετε από πάνω και θα ακολουθήσετε πινακίδες για Αγία Τριάδα… εκεί φεύγουν τα καραβάκια»… τους χίλιο ευχαρίστησα και φύγαμε…
Βγαίνουμε σε έναν… κεντρικό δρόμο… αλλά πινακίδες πουθενά… ε μέσω της μαντικής οδού… βρίσκουμε την Εθνική και περνάμε από πάνω… και αρχίζουμε να ψάχνουμε την Αγία Τριάδα (μεγάλη η χάρη της)… εκεί που πάμε σε έναν επαρχιακό δρόμο… ξαφνικά βλέπω μια πινακίδα και λέω απότομα… «Δεξιάαααααα στρίψε τώρα!!!» γιατί έτσι ? Μα γιατί είχαν βάλει την πινακίδα ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ !!! χαχαχαχα Αθάνατη Ελλάδα !!! Στρίβουμε και ακολουθούμε τις πινακίδες – που ω ναι υπήρχαν – για Αγία Τριάδα (μάλιστα έχει και μία που γράφει «Σαλαμίνα φέρρυ», οπότε πάμε καλά…)… νομίζαμε… περνάμε κάτι δρόμους… Βοήθα Παναγιά… στενούς, ανηφόρες, κατηφόρες, βουνά, λαγκάδια, κάμπους… και φτάνουμε σε μια ωραία παραλία… ε… καλά πάμε – αφού έχει θάλασσα – πάμε… πάμε… πάμε… και ξαφνικά… τέλος δρόμου… γυρίζουμε ανάμεσα σε κάτι βράχια και … τι άλλο… ? ξαναρωτάμε… έναν με μηχανάκι αυτή την φορά… λέει ακολουθήστε με… πω πω … τύχη λέμε… θα μας πάει… Αμ δε… σταμάτησε λίγο πιο κάτω και μας έδωσε οδηγίες… που… δεν πολυκαταλάβαμε… α ξέχασα να πω ότι ωστόσο έχει αρχίσει να περνάει η ώρα, τα νευράκια μου να παίζουν… ξυπνάνε τα παιδιά… θέλουν νερό, ζεσταίνονται, πεινάνε… κλπ… και βέβαια το θερμόμετρο του αυτοκινήτου δείχνει συνέχεια 41.5 με 40.5 !!!
Με τα πολλά αποφασίζουμε να πάμε πάλι πίσω και να βρούμε εκείνη την πινακιδούλα που έλεγε… Σαλαμίνα φέρρυ… και πάμε… την ακολουθούμε και πάλι και αντί να πάμε για Αγία Τριάδα πάμε αντίθετα… αλλά με μια ανησυχία… ρωτάμε και πάλι έναν πακιστανό (να είναι καλά) και μας λέει καλά πάτε όλο ευθεία… τελικά μετά από πολύυυυυυυυ ταλαιπωρία… κι αφού έχω πει να γυρίσουμε πίσω… βλέπουμε τα φέρρυ…. Ε… άντε ας πάμε… αφού τα βρήκαμε… μπαίνουμε στο καραβάκι και φτάνουμε απέναντι… συναντάμε και την νονά και αρχίζουν τα ωραία…
Πάμε κατευθείαν στην παραλία και κάνουμε μπάνιο… πραγματικά δεν το περιμέναμε με τρία μικρά παιδιά να περάσουμε τόσο καλά… φυσικά οι περιπέτειες δεν σταματάνε ποτέ γιατί άντε να κουμαντάρεις τρία παιδιά, άντε μετά να τα πείσεις να βγουν από την θάλασσα… άντε να φτιάχνεις κάστρα στην άμμο… άντε να τα ξεπλύνεις από τόνους άμμο και να τα αλλάξεις για να μπούμε στο αυτοκίνητο… και μετά πήγαμε στο σπίτι της νονάς… κι άντε κοψίδια, κι άντε φαγοπότι μέχρι τις 2 τα ξημερώματα… ε και λίγο κους κους… τελικά φύγαμε 2 και… μπήκαμε στο καραβάκι 3 παρά και έφυγε 3… φτάσαμε Πέραμα και μετά… μέχρι την Αρτέμιδα… ε κατά τις… 5 παρά ήμασταν σπίτι… μέχρι να ανεβάσουμε τα τέκνα, να τα αλλάξουμε κλπ… πέσαμε κατάκοποι στις 6 να κοιμηθούμε… και φυσικά… στις 7 και κάτι… είχαμε εγερτήριο !!! Ας είναι ! Περάσαμε πολύ καλά !!!
Ευχαριστούμε νονά !!!
Σάββατο 14 Αυγούστου 2010
Μήπως τελικά… υπάρχουν κακά παιδιά ή… κακοί γονείς ???
Είμαι πολύ μα πολύ θυμωμένη… ίσως κατά βάθος… στενοχωρημένη…
Ας τα πάρω όμως από την αρχή… Πηγαίνουμε σε παιδότοπους… τουλάχιστον 5 χρόνια, από τότε που το Αγγελιαννάκι μας περπάτησε… και πάντα είχα και έχω μια αρχή… όταν συμβεί κάποιο «επεισόδιο» ανάμεσα σε παιδάκια, δεν ανακατεύομαι ΠΟΤΕ αν δεν μου ζητηθεί από τις κοπέλες που «προσέχουν» τα παιδιά ή αν δεν «φταίνε» τα δικά μου παιδιά… Ακόμα όμως κι ΑΝ χρειαζόταν για κάποιον λόγο να παρέμβω… ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δεν μιλάω σε ξένα παιδάκια… Είτε θα απομακρύνω τα δικά μου και θα τα επιπλήξω… είτε θα μιλήσω στην υπεύθυνη…
Εχθές το απόγευμα λοιπόν… ο μπαμπάς μας είχε «βλάβη» στην δουλειά του κι έτσι… πήγα μόνη μου τα δύο μεγάλα στον κλασσικό παιδότοπο της περιοχής μας… και… βαρέθηκα να βλέπω τα παιδιά να κλαίνε…
Παιδάκια επιθετικά με πραγματικά… βίαιη συμπεριφορά… να χτυπάνε με μανία, να τραβάνε μαλλιά, να πετάνε πράγματα… ήταν η πρώτη φορά που αναγκάστηκα να παρέμβω πολλές φορές… αλλά το χειρότερο δεν ήταν αυτό… ήταν η χαρακτηριστική απάθεια των γονιών… η στάση του τύπου «το παιδί μου δεν χτυπάει» (όταν μπροστά στα μάτια μας ας πούμε ένα αγοράκι έχει βάλει κάτω τον Εμμανουήλ και τον χτυπάει με κάθε τρόπο ή ένα άλλο του τραβάει με μανία τα μαλλιά ή ένα τρίτο πετάει ένα πετραδάκι και χτυπάει την Αγγελιάννα στο μάτι και ένα τέταρτο την κοροϊδεύει γιατί δεν έτρεχε πολύ γρήγορα…)
Δίνω μεγάλο αγώνα για να μάθω στα παιδιά μου ότι ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΜΕ ποτέ… ακόμα και για άμυνα σηκωνόμαστε και φεύγουμε ή προσπαθούμε να το λύσουμε με συζήτηση το θέμα κλπ… Κι αναρωτιέμαι… μήπως τελικά κάνω λάθος ? Μήπως με αυτό τον τρόπο θα γίνουν τα παιδιά μου παθητικά και δεκτικά στην βία ? Μήπως τελικά δεν πρέπει να μεγαλώνουμε «καλά» παιδάκια αλλά μικρά επιθετικά «τερατάκια» για να μπορέσουν να επιβιώσουν ?
Κι ακόμα απορώ… τι γονείς είναι αυτοί που κοιτάνε να δικαιολογήσουν τα παιδιά τους ΟΤΙ κι αν κάνουν… και δεν τους ενδιαφέρει να τα μάθουν δυο βασικά πράγματα… κάποιους κανόνες συμπεριφοράς… κάτι τέλοσπάντων…
Δεν ξέρω… μπορεί να είμαι εγώ υπερβολική και περίεργη… αλλά ΔΕΝ μπορώ να δεχτώ μερικά πράγματα… Γονείς… ας μάθουμε στα παιδιά μας ότι η ΒΙΑ δεν είναι λύση… Ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ανθρώπους που αύριο θα συνθέσουν μια κοινωνία καλύτερη από αυτή που ζούμε σήμερα… πραγματικά… το εύχομαι…
Ας τα πάρω όμως από την αρχή… Πηγαίνουμε σε παιδότοπους… τουλάχιστον 5 χρόνια, από τότε που το Αγγελιαννάκι μας περπάτησε… και πάντα είχα και έχω μια αρχή… όταν συμβεί κάποιο «επεισόδιο» ανάμεσα σε παιδάκια, δεν ανακατεύομαι ΠΟΤΕ αν δεν μου ζητηθεί από τις κοπέλες που «προσέχουν» τα παιδιά ή αν δεν «φταίνε» τα δικά μου παιδιά… Ακόμα όμως κι ΑΝ χρειαζόταν για κάποιον λόγο να παρέμβω… ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δεν μιλάω σε ξένα παιδάκια… Είτε θα απομακρύνω τα δικά μου και θα τα επιπλήξω… είτε θα μιλήσω στην υπεύθυνη…
Εχθές το απόγευμα λοιπόν… ο μπαμπάς μας είχε «βλάβη» στην δουλειά του κι έτσι… πήγα μόνη μου τα δύο μεγάλα στον κλασσικό παιδότοπο της περιοχής μας… και… βαρέθηκα να βλέπω τα παιδιά να κλαίνε…
Παιδάκια επιθετικά με πραγματικά… βίαιη συμπεριφορά… να χτυπάνε με μανία, να τραβάνε μαλλιά, να πετάνε πράγματα… ήταν η πρώτη φορά που αναγκάστηκα να παρέμβω πολλές φορές… αλλά το χειρότερο δεν ήταν αυτό… ήταν η χαρακτηριστική απάθεια των γονιών… η στάση του τύπου «το παιδί μου δεν χτυπάει» (όταν μπροστά στα μάτια μας ας πούμε ένα αγοράκι έχει βάλει κάτω τον Εμμανουήλ και τον χτυπάει με κάθε τρόπο ή ένα άλλο του τραβάει με μανία τα μαλλιά ή ένα τρίτο πετάει ένα πετραδάκι και χτυπάει την Αγγελιάννα στο μάτι και ένα τέταρτο την κοροϊδεύει γιατί δεν έτρεχε πολύ γρήγορα…)
Δίνω μεγάλο αγώνα για να μάθω στα παιδιά μου ότι ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΜΕ ποτέ… ακόμα και για άμυνα σηκωνόμαστε και φεύγουμε ή προσπαθούμε να το λύσουμε με συζήτηση το θέμα κλπ… Κι αναρωτιέμαι… μήπως τελικά κάνω λάθος ? Μήπως με αυτό τον τρόπο θα γίνουν τα παιδιά μου παθητικά και δεκτικά στην βία ? Μήπως τελικά δεν πρέπει να μεγαλώνουμε «καλά» παιδάκια αλλά μικρά επιθετικά «τερατάκια» για να μπορέσουν να επιβιώσουν ?
Κι ακόμα απορώ… τι γονείς είναι αυτοί που κοιτάνε να δικαιολογήσουν τα παιδιά τους ΟΤΙ κι αν κάνουν… και δεν τους ενδιαφέρει να τα μάθουν δυο βασικά πράγματα… κάποιους κανόνες συμπεριφοράς… κάτι τέλοσπάντων…
Δεν ξέρω… μπορεί να είμαι εγώ υπερβολική και περίεργη… αλλά ΔΕΝ μπορώ να δεχτώ μερικά πράγματα… Γονείς… ας μάθουμε στα παιδιά μας ότι η ΒΙΑ δεν είναι λύση… Ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ανθρώπους που αύριο θα συνθέσουν μια κοινωνία καλύτερη από αυτή που ζούμε σήμερα… πραγματικά… το εύχομαι…
Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010
ΙΚΑ… η μεγαλύτερη ταλαιπωρία του αιώνα !!!
Η κόρη μας φέτος θα πάει πρώτη δημοτικού και από το σχολείο μας ζήτησαν πιστοποιητικό από οφθαλμίατρο, οδοντίατρο, καρδιολόγο και παιδίατρο… όπως σε όλα τα παιδάκια… ε από τότε άρχισε το μαρτύριό μου…
Από περίπου τις 5 Ιουνίου παίρνω τηλέφωνα σχεδόν καθημερινά και προσπαθώ να κλείσω ΕΝΑ ραντεβού με οφθαλμίατρο… ΑΔΥΝΑΤΟΝ !!! Μου λένε κάθε μέρα να πάρω την επόμενη μήπως βρούμε με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει να κοιτάμε τα ραντεβού του Σεπτεμβρίου κι ακόμα… τίποτα !!! Για να συνδυάσουμε δε και τους τρεις γιατρούς την ίδια μέρα (γιατί Οκ… παιδίατρο έχουμε τον δικό μας) ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ…
Αθάνατο Ελληνικό Κράτος… Αθάνατο Υπουργείο Παιδείας… ΖΗΤΑΤΕ τα χαρτιά και ΟΡΘΑ τα ζητάτε (κατά την ταπεινή μου άποψη) ΑΛΛΑ… οργανώστε λίγο το ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ… βάλτε ένα συγκεκριμένο τμήμα για ΑΥΤΗ την δουλειά… ΕΛΕΟΣ πια… Ποιος σας είπε αγαπητοί ότι μπορούμε να διαθέσουμε ένα σωρό χρήματα για να πάμε σε ιδιώτες ??? Ή θα πρέπει να ζητήσουμε ρουσφέτι… και να πάρουμε μια βεβαίωση ΧΩΡΙΣ να εξεταστεί πραγματικά το παιδί (πολύυυυυ πιο εύκολο στην ρουσφετοχώρα που ζούμε…) κι αν μετά δεν βλέπει π.χ. στο σχολείο… να κοιμόμαστε ήσυχοι ???
ΔΟΥΛΕΨΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ… ΟΡΓΑΝΩΣΤΕ ΚΑΤΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΣΩΣΤΑ… ΜΑ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ??? ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΙ !!! Σας σιχάθηκα πια… σας βαρέθηκα…
Αλλά και όλους εσάς (και εξαιρώ τον εαυτό μου γιατί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ) που ψηφίζεται ΠΑΝΤΑ μα πάντα αυτούς τους ίδιους… πράσινους ή μπλε… ΣΑΣ ΣΙΧΑΘΗΚΑ κι εσάς… ΑΗΔΙΑ μου προκαλεί πια αυτή η χώρα… ΑΙΣΧΟΣ !!!
Κλείνοντας θα στείλω αυτό το μικρό κειμενάκι μου στο υπουργείο υγείας και παιδείας, στον διοικητή του ΙΚΑ και όπου αλλού κρίνω… ΟΧΙ ΟΤΙ θα μου απαντήσει κανείς… απλά θα κοιμάμαι ήσυχη… τουλάχιστον προσπάθησα… ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ !!!
Υ.γ. Αν υποψιαστώ τι ακόμα έχω να τραβήξω στο μέλλον ως τρίτεκνοι με όλα αυτά… θα πεθάνωωωωωωωω………
Από περίπου τις 5 Ιουνίου παίρνω τηλέφωνα σχεδόν καθημερινά και προσπαθώ να κλείσω ΕΝΑ ραντεβού με οφθαλμίατρο… ΑΔΥΝΑΤΟΝ !!! Μου λένε κάθε μέρα να πάρω την επόμενη μήπως βρούμε με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει να κοιτάμε τα ραντεβού του Σεπτεμβρίου κι ακόμα… τίποτα !!! Για να συνδυάσουμε δε και τους τρεις γιατρούς την ίδια μέρα (γιατί Οκ… παιδίατρο έχουμε τον δικό μας) ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ…
Αθάνατο Ελληνικό Κράτος… Αθάνατο Υπουργείο Παιδείας… ΖΗΤΑΤΕ τα χαρτιά και ΟΡΘΑ τα ζητάτε (κατά την ταπεινή μου άποψη) ΑΛΛΑ… οργανώστε λίγο το ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ… βάλτε ένα συγκεκριμένο τμήμα για ΑΥΤΗ την δουλειά… ΕΛΕΟΣ πια… Ποιος σας είπε αγαπητοί ότι μπορούμε να διαθέσουμε ένα σωρό χρήματα για να πάμε σε ιδιώτες ??? Ή θα πρέπει να ζητήσουμε ρουσφέτι… και να πάρουμε μια βεβαίωση ΧΩΡΙΣ να εξεταστεί πραγματικά το παιδί (πολύυυυυ πιο εύκολο στην ρουσφετοχώρα που ζούμε…) κι αν μετά δεν βλέπει π.χ. στο σχολείο… να κοιμόμαστε ήσυχοι ???
ΔΟΥΛΕΨΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ… ΟΡΓΑΝΩΣΤΕ ΚΑΤΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΣΩΣΤΑ… ΜΑ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ??? ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΙ !!! Σας σιχάθηκα πια… σας βαρέθηκα…
Αλλά και όλους εσάς (και εξαιρώ τον εαυτό μου γιατί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ) που ψηφίζεται ΠΑΝΤΑ μα πάντα αυτούς τους ίδιους… πράσινους ή μπλε… ΣΑΣ ΣΙΧΑΘΗΚΑ κι εσάς… ΑΗΔΙΑ μου προκαλεί πια αυτή η χώρα… ΑΙΣΧΟΣ !!!
Κλείνοντας θα στείλω αυτό το μικρό κειμενάκι μου στο υπουργείο υγείας και παιδείας, στον διοικητή του ΙΚΑ και όπου αλλού κρίνω… ΟΧΙ ΟΤΙ θα μου απαντήσει κανείς… απλά θα κοιμάμαι ήσυχη… τουλάχιστον προσπάθησα… ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ !!!
Υ.γ. Αν υποψιαστώ τι ακόμα έχω να τραβήξω στο μέλλον ως τρίτεκνοι με όλα αυτά… θα πεθάνωωωωωωωω………
Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010
Αγαπητοί κύριοι ξενοδόχοι…
Αυτής της … πανέμορφης χώρας… έχω δυο λογάκια να σας πω…
Από πότε… χρεώνεται το βρέφος των 5 μηνών ΚΑΝΟΝΙΚΑ ??? Από πότε ένα βρέφος 5 μηνών ΠΡΕΠΕΙ να πληρώσει ΠΡΩΙΝΟ και ΔΙΑΤΡΟΦΗ ??? Από πότε τα παιδάκια κάτω των 5 ετών ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ??? Και από πότε θα πρέπει επειδή είμαστε τρίτεκνοι να πληρώνουμε ένα ΜΙΚΡΟ δωμάτιο, μονόχωρο κλπ 80 και 100 ευρώ ??? Την ώρα μάλιστα που μια 5μελής οικογένεια τουριστών πληρώνει ΤΟ ΙΔΙΟ δωμάτιο το πολύ με 50 - 60 ευρώ μαζί με ημιδιατροφή ???
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ !!!
Έτσι θέλετε να έχετε δουλειά ??? Έτσι σέβεστε τον Έλληνα ??? Αν θέλετε να έχετε ΜΟΝΟ ξένους, πείτε το και σε εμάς να ξέρουμε… Οι 5 τουρίστες θα φάνε μια σαλάτα στα 5 ενώ ο Έλληνας… για 5 άτομα θα παραγγείλει το φαγητό για 10 !!! Γιατί έτσι είμαστε από την φύση μας… αλλά φαίνεται αυτό δεν σας αρέσει…
Λυπάμαι που έπρεπε να ψάξω τηλεφωνικά ΟΛΗ την Ελλάδα για να βρω κάτι οικονομικό που να επιτρέπει και σε εμάς να κάνουμε λίγες μέρες διακοπές…
Λυπάμαι που αυτό που άκουγα… «Εμείς είμαστε οικογενειακό ξενοδοχείο και έχουμε πολλά παιδάκια κλπ» και χαιρόμουν η αφελής… συνοδευόταν από ατάκες… το δωμάτιο για 5μελή οικογένεια είναι στα… 120 ευρώ !!!!!!!!! ΕΛΕΟΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ…
Και σε εσάς κύριοι της Βουλής… έχω να πω… ότι θα έπρεπε να υπάρχουν ΕΙΔΙΚΕΣ τιμές για τους τρίτεκνους… γιατί από την μία… ωρύεστε ότι έχουμε υπογεννητικότητα και από την άλλη όσους έχουν παιδιά (όχι μόνο 3 αλλά και 1 και 2 και 4 και 5) τους στέλνετε στον Καιάδα !!!
Εσείς καλά την αράζετε στα σκάφη σας και στα πολυτελή ξενοδοχεία… και φυσικά και 500 ευρώ την ημέρα να σας στοιχίσουν οι διακοπές δεν θα σας λείψουνε… ΕΜΕΙΣ τα έχουμε πληρώσει…
Θα επανέλθω…
Από πότε… χρεώνεται το βρέφος των 5 μηνών ΚΑΝΟΝΙΚΑ ??? Από πότε ένα βρέφος 5 μηνών ΠΡΕΠΕΙ να πληρώσει ΠΡΩΙΝΟ και ΔΙΑΤΡΟΦΗ ??? Από πότε τα παιδάκια κάτω των 5 ετών ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ??? Και από πότε θα πρέπει επειδή είμαστε τρίτεκνοι να πληρώνουμε ένα ΜΙΚΡΟ δωμάτιο, μονόχωρο κλπ 80 και 100 ευρώ ??? Την ώρα μάλιστα που μια 5μελής οικογένεια τουριστών πληρώνει ΤΟ ΙΔΙΟ δωμάτιο το πολύ με 50 - 60 ευρώ μαζί με ημιδιατροφή ???
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ !!!
Έτσι θέλετε να έχετε δουλειά ??? Έτσι σέβεστε τον Έλληνα ??? Αν θέλετε να έχετε ΜΟΝΟ ξένους, πείτε το και σε εμάς να ξέρουμε… Οι 5 τουρίστες θα φάνε μια σαλάτα στα 5 ενώ ο Έλληνας… για 5 άτομα θα παραγγείλει το φαγητό για 10 !!! Γιατί έτσι είμαστε από την φύση μας… αλλά φαίνεται αυτό δεν σας αρέσει…
Λυπάμαι που έπρεπε να ψάξω τηλεφωνικά ΟΛΗ την Ελλάδα για να βρω κάτι οικονομικό που να επιτρέπει και σε εμάς να κάνουμε λίγες μέρες διακοπές…
Λυπάμαι που αυτό που άκουγα… «Εμείς είμαστε οικογενειακό ξενοδοχείο και έχουμε πολλά παιδάκια κλπ» και χαιρόμουν η αφελής… συνοδευόταν από ατάκες… το δωμάτιο για 5μελή οικογένεια είναι στα… 120 ευρώ !!!!!!!!! ΕΛΕΟΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ…
Και σε εσάς κύριοι της Βουλής… έχω να πω… ότι θα έπρεπε να υπάρχουν ΕΙΔΙΚΕΣ τιμές για τους τρίτεκνους… γιατί από την μία… ωρύεστε ότι έχουμε υπογεννητικότητα και από την άλλη όσους έχουν παιδιά (όχι μόνο 3 αλλά και 1 και 2 και 4 και 5) τους στέλνετε στον Καιάδα !!!
Εσείς καλά την αράζετε στα σκάφη σας και στα πολυτελή ξενοδοχεία… και φυσικά και 500 ευρώ την ημέρα να σας στοιχίσουν οι διακοπές δεν θα σας λείψουνε… ΕΜΕΙΣ τα έχουμε πληρώσει…
Θα επανέλθω…
Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
Απαράδεκτη συμπεριφορά αλλά και σημαντική έλλειψη στο Blue Horizon της Blue Star Ferries
Την περασμένη εβδομάδα μας αξίωσε ο Θεός να πάμε για 6 μερούλες διακοπές στην πατρίδα Κρήτη, επειδή όμως αποφασίστηκαν όλα τελευταία στιγμή, εισιτήρια βρήκαμε μόνο με την Blue Star Ferries (μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξερα γιατί, το θεώρησα τυχαίο κι επίσης παλιά που πηγαίναμε με τα Blue Star 1 ή 2 ήταν μια χαρά όλα).
Μπαίνοντας στο καράβι ζητάμε από το προσωπικό να μας οδηγήσουν κοντά στο ασανσέρ καθώς είχαμε τρία παιδιά (5 ετών – 2 1/2 ετών και 5 μηνών) εκ των οποίων το ένα με το καρότσι αφού είναι μωρό … δεν είχαν αντίρρηση, μας είπαν να το πούμε πιο μέσα στους παρκαδόρους… όπως κι έγινε. Αυτοί ξίνισαν λιγάκι τα μούτρα τους και … τελικά μας έκαναν την «χάρη» και μας έβαλαν κοντά στο ασανσέρ… το… ασανσέρ όμως δεν είχε άμεση πρόσβαση… έπρεπε να ανέβεις πρώτα μια σκάλα με 6 – 7 σιδερένια σκαλιά… αφού είδαν ότι είχα αρχίσει να αγριεύω ήρθε ένας υπάλληλος και «βοήθησε» τον άντρα μου να ανεβάσουν το καρότσι (αφού δεν γκρέμισαν το μωρό… πάλι καλά) και βέβαια μετά έπρεπε να ανεβάσουμε μόνοι μας τα άλλα δύο παιδιά και τις αποσκευές, γιατί όταν ταξιδεύεις με τρία τόσο μικρά παιδιά… κουβαλάς γάλατα, μπιμπερό, νερά βρασμένα, πιπίλες, ρούχα κλπ κλπ…
Τέλοσπάντων για να μην γράφω πολλές σελίδες (θα μπορούσα) φτάνουμε το απόγευμα στα Χανιά… και πρέπει να κατέβουμε… αφού ρωτάμε για το ασανσέρ και μα λένε μα μου σου του… το βρίσκουμε μόνοι μας και κατεβαίνουμε… πίσω μας ΟΜΩΣ είχε παρκάρει ένας… μην χαρακτηρίσω ο οποίος βιαζόταν να φύγει – κι αν και χωρούσε, μας έκανε ολόκληρη φασαρία – αλλά ΚΑΝΕΙΣ από το προσωπικό δεν είχε την καλοσύνη να βοηθήσει να κατεβάσουμε το καρότσι – μάλιστα καθόντουσαν απέναντι και γελάγανε ειρωνικά… αναγκάστηκα να κουβαλήσω ΜΟΝΗ το καρότσι στις σκάλες ΜΕ ΚΙΝΔΥΝΟ αφού ο άντρας μου είχε πάρει τα δύο μεγάλα παιδιά και τις αποσκευές να τα βάλει στο αυτοκίνητο και μας φώναζαν όλοι να κάνουμε γρήγορα !!!
Τα ίδια και χειρότερα έγιναν στην επιστροφή, στην οποία μάλιστα η καμπίνα μας δεν ήταν στο 7ο deck, αλλά στο 8ο deck όπου ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΔΕΝ πήγαινε ασανσέρ καθόλου !!! ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως κανείς δεν προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει και φάγαμε όλο το λούκι μόνοι μας… και το ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ… ήταν όταν το πρωί φτάσαμε στον Πειραιά… πήγαμε μόνοι μας να πάρουμε το ασανσέρ να κατέβουμε και ήταν κλειδωμένο !!! Ζητάω από κάποιον του προσωπικού να μας βοηθήσει και να μας ανοίξει το ασανσέρ και μου λέει «αααα δεν γίνεται, να πάτε με τις σκάλες»… του λέω κι εγώ «άνθρωπέ μου δεν βλέπεις πως έχουμε καρότσι κλπ, πώς να πάμε από τις σκάλες ? τουλάχιστον θα μας βοηθήσει κάποιος ?» και κουνάει το κεφάλι του και λέει κάτι του τύπου… «ας προσέχατε, πρόβλημά σας…» ΠΟΙΟΣ ΕΙΔΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΦΟΒΗΘΗΚΕ… Οι φωνές μου πρέπει να ακούστηκαν σε ΟΛΟ το πλοίο… και τότε βέβαια προσφέρθηκε κάποιος να φέρει το ασανσέρ, το οποίο είχε ΗΔΗ κατέβει να φέρει ο άντρας μου από κάτω….
ΓΕΝΙΚΑ κύριοι υπεύθυνοι αλλά και όλο το πλήρωμα του Blue Horizon ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ !!! Και θα ήθελα πραγματικά να μου πείτε… (γιατί άντε εμείς ταλαιπωρηθήκαμε αλλά έχουμε την υγεία μας, πόδια και χέρια γερά κλπ) ΕΝΑΣ άνθρωπος με αναπηρικό καροτσάκι… ένα άτομο ΑΜΕΑ… κάποιος ηλικιωμένος τέλοσπάντων… ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΣΑΣ ??? ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΝΑ ΦΤΑΙΕΙ Η ΚΑΚΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ (εννοώ η μη πρόβλεψη) ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ τόσο μα τόσο ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ???
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ θα ξαναπώ και θα σας πρότεινα να αλλάξετε λίγο φιλοσοφία, πρέπει να μάθετε να σέβεστε και ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ αλλά και τα χρήματα του κόσμου… γιατί σας βλέπω να την κόβεται ΠΑΛΙ την γραμμή, για Χανιά τουλάχιστον !!!
Θα χαιρόμουν πολύ να είχα μια απάντηση….
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό πέρα από την ανάρτηση στο blog μου το στέλνω στην ίδια την εταιρία και σε κάποια άλλα ΜΜΕ.
Υ.Γ.2 Στο site της εταιρίας σας στην περιγραφή του καραβιού αναφέρετε ότι υπάρχει ανελκυστήρας… για… ξαναδείτε το λίγο αυτό το θέμα… κι ακόμα γράφει ότι υπάρχουν καμπίνες για ΑΜΕΑ αλλά πώς θα φτάσουν μέχρι την καμπίνα… δεν μας λέτε…
Μαριλένα
Τρίτη 20 Ιουλίου 2010
Ντροπή σε όλους μας... μα πιο πολύ σε εκείνους...
Μια Ελλάδα που έκανε επαναστάσεις, Έλληνες που με το αίμα τους κέρδισαν τόσα πολλά για όλους μας... κι όλοι εμείς... βολευτήκαμε... αράξαμε στους καναπέδες μας και λέμε... «Λυπάμαι», «Κρίμα» και άλλα τέτοια... βαρύγδουπα... ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ από την ασφάλεια του σπιτιού μας...
Προσωπικά δεν είχα την χαρά και την τιμή να γνωρίζω τον Σωκράτη, γνωρίζοντας όμως το ΤΡΟΚΤΙΚΟ νομίζω πως ξέρω τι άτομο ήταν...
Εύχομαι ειλικρινά ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ στην γειτονιά των αγγέλων... και στην σύζυγο και τα παιδάκια του... δεν έχω τι να πώ... ΟΤΙ και να πώ θα είναι απλά λόγια...
ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ...
Μαριλένα
Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010
Εμείς
Να συστηθώ λοιπόν… Είμαι η Μαριλένα και σε έναν μήνα και κάτι… θα γίνω 32 χρονών… (πω πω … πως πέρασαν τα χρόνια…)… Είμαι παντρεμένη με τον Γιάννη, αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο εδώ και … 6 χρόνια και είμαστε μαζί 11 και… (η επέτειος των 11 χρόνων πέρασε ήδη… ) και έχουμε μαζί τρία ΑΞΙΟΛΑΤΡΕΥΤΑ πλασματάκια… την Αγγελιάννα που φέτος θα πάει πρώτη δημοτικού… αχχχχχχχ, τον Εμμανουήλ που σε έναν μήνα θα γίνει 3 ετών… αχχχχ κι έχουμε να κόψουμε και την πάνα… αργήσαμε… και τον Αριστοφάνη που σε 3 μέρες θα γίνει 5 μηνών… άντρας…χα χα χα !!!
Έχω πολύ άγχος τώρα, αφού μεθαύριο… θα πάμε για πρώτη φορά διακοπές με τα τρία ζουζούνια… και … ο Θεός ξέρει αν θα τα καταφέρουμε… ελπίζω να πάνε όλα καλά και να περάσουμε όλοι τέλεια… η μαμά μου, μου είπε χθες… «Χαρά στο κουράγιο σας…» ε και αγχώθηκα λίγο… γιατί ? Πως τα καταφέρνουμε στην καθημερινότητα… ? ε ???
Θα επανέλθω σύντομα… έχω πολλάαααααααα να πω… και τελευταία εχω στερηθεί να εκφράζομαι…
Τρέχω για βαλίτσες……. Θα επανέλθω…
ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)